Rubén Anido Regueiro
Tíveno que botar da miña casa de moi malos modos. Era absolutamente imposíbel convivir con alguén dese xeito, así, sempre sen axudar nas tarefas domésticas, molestando sen interrupción, impedindo, nunha palabra, desenvolver o meu traballo cun mínimo de normalidade.
Agora estará abaixo no portal, canso xa de bater na porta da casa e preguntándose por que, parece mentira que non se dea conta de como é a súa maneira de ser. Non, agora está ao outro lado da rúa, fitando por entre as follas das árbores do pequeno paseo, sabe que non se pode afastar moito máis se non quere tornarse primeiro translúcido e despois completamente transparente.
—Tesme que dar un nome, un nome axeitado
–esixiume un día con moita urxencia.
—Non che gusta o teu?
Negou coa cabeza tal como acostumaba, cun punto de inseguridade, como se non acertase a medir os seus acenos cun mínimo de habelencia.
Como é natural, negueime. Que pensa este, que pode vir até min e poñerse desta maneira? Non, iso non, nunca. Certo que o nome del ocorréuseme nun puro azar, pero así queda, gústelle ou non, a min éme completamente indiferente.
E aí o está, a se mollar baixo a chuvia. Un boneco, o que se di un boneco, con esa cara de paifoco, a ollar para a fiestra, sen paraugas nin nada. Sabe que non lle cómpre afastarse demasiado, pois sería doloroso para el, como se se tratase dunha pequena morte. Con todo, e sen me desdicir do anterior, quizais fose boa idea chamalo, darlle un pouco de acubillo, polo menos até escampar, mais iso significaría volver ao de sempre… Non, mellor será deixar as cousas tal como están, a pesar da mágoa que dá ver a alguén poñéndose perdido coa molladura.
Supoño que non se pode sacar algo da cabeza cando ese algo é pura invención propia. Claro que tamén inflúe o carácter dun e, ao cabo, non ser de pedra é o que ten. Voulle facer un aceno, ábrolle o portal e que suba, creo que será o máis conveniente. Ademais, é un pouco vergoña estar aí fóra todo enchoupado á vista de todo o mundo, como un home sen azos e sen vontade. Ben, xa sei que non é un home ou non o é propiamente, pero iso é o de menos no que trato de dicir. Dáme mágoa e xa está, non o podo remediar. Que suba e poñemos as cousas en claro, malo será que non cheguemos a un acordo ou a algo semellante, disque calquera diferenza é salvábel sempre e cando haxa boa vontade de por medio.
Víase vir. Alguén coma el en realidade nunca mudará. É simplemente irremediábel. Acábase de duchar e, non ben cambiou a roupa, xa volve ás andadas. Xa non queda nin migalla daquel personaxe que me daba mágoa, aí fóra a chover por el mesturado á xente, con cara de non ter roto un prato en toda a súa vida. Son incorrixíbel, ao final vai ser iso. É un forte sentimento de compaixón por alguén que tan só me pode traer, coido, contratempos e quen sabe se mesmo desgustos.
—Cando comezamos? –pregúntame desde o salón apagando o televisor. Na súa mirada hai unha luz estraña e inquietante, cun fondo agradecido.
—Cando queiras. Prepárate para volver á historia.
Por fin fíxose o silencio. Un silencio creativo, de cousa prometedora, un silencio que lle permitiu regresar ás páxinas co resto das criaturas, dos agonistas todos.
