Manuel Lugrís Rodríguez
O vello militante está alí. Ergueito na dignidade da súa decadencia física. sustentados os anos no metálico bastón a xeito de caxata que terma nos dedos engurrados da súa man esquerda e o arroubo de mirada a concentrarse no continuo rebulir dos compañeiros que entran e saen da sala. Está coma entalado no chan do limiar daquel hotel de catro estrelas no que se desenvolve a Asemblea da súa Organización. Hoxe, por fin puido vir. A enfermidade confinarao durante moitos meses entre médicos, consultas e sanatorios e no desterro do propio fogar, afastado da súa vida de máis de tres décadas de prodixio e actividade na loita ilusionada de lograr un mundo mellor sen esperar ren en troques de tanta dedicación.
Síntese, en certo modo, un estraño. Examina as facianas que pasan e apenas recoñece algunha delas. Quizais un hola breve, un palmeo de compromiso no ombreiro… A tarde empardecida que vén do porto, en axiridos externos de gaivotas e a lene luz que penetra polos vidros das xanelas, confunden os seus pensamentos co fume do tabaco que o abelloa e o balbordo inaudible das conversas e polémicas que se disparan no descanso entre reunión que xa non trata de entender, nin sequera de asimilar na incomprensión que delimita o tempo no que se atopa inevitablemente inserido.
No seu nocello inda conserva aquela pegada en carne viva do impacto que lle propinaran na manifestación de Santiago hai xa corenta anos. O relembro, permanente proído en días de néboa, que conserva como una condecoración na dor das noites de insomnio e nas mañás da perna a sorro de cara á parada do autobús. E eses pensamentos traen outros recordos da suor e esforzos, xunguidos en febre de medos non esquecidos e de incomprensións que houbo de enfrontar na súa mesma casa, no traballo, no labor cotián. Eran os días da entrega sen preguntas. Os días en que estaba no corazón da vida e no que todo parecía camiñar cara a consumación dos seus anceios. No tempo en que pasaron tantas cousas e tantas outras quedaron no ronsel do esquezo desde dentro de si mesmo. Agora sentía o baleiro do inactivo. Non ter capacidade de iniciativa, de non poder penetrar na esencia dos problemas que alí se plantexaban, de se coidar en non ficar ridículo diante dos seus propios correlixionarios o non saber tratalos temas con un mínimo de rigorosidade. E un abraio de impotencia semellaba aferrollalo contra do chan enmoquetado daquel hotel que xamais nos seu tempos de rúa e algueirada puidera ter pensado que acollera una xuntanza da Organización . Só absolutamente só, co caxato dos anos e o cancro consumíndolle as entrañas, estaba co único apoio da súa dignidade.
Pasarían todos perante do seu talante de vello e de enfermo. Pero tiña no mais fondo de seu unha pequena esperanza. Unha lumieira de mínima ilusión que presentía agochada no cerebro, algo intanxible aínda que estaba seguro de que algún día se manifestaría abertamente. El era como a sociedade que lle tocara vivir na que os seus períodos temporais casaban perfectamente co seu devir persoal. As décadas dos setenta e dos oitenta eran a primavera que a piques está de xerminar no verán que non chegou na entrada súpeta do outono, no seu corpo e na desmotivación, no acomodo, no falso substituír da frescura de ideas polo despacho estratificado de inercia e burocracia.
No seu nocello inda conserva aquela pegada en carne viva do impacto que lle propinaran na manifestación de Santiago hai xa corenta anos. O relembro, permanente proído en días de néboa, que conserva como una condecoración na dor das noites de insomnio e nas mañás da perna a sorro de cara á parada do autobús. E eses pensamentos traen outros recordos da suor e esforzos, xunguidos en febre de medos non esquecidos e de incomprensións que houbo de enfrontar na súa mesma casa, no traballo, no labor cotián. Eran os días da entrega sen preguntas. Os días en que estaba no corazón da vida e no que todo parecía camiñar cara a consumación dos seus anceios. No tempo en que pasaron tantas cousas e tantas outras quedaron no ronsel do esquezo desde dentro de si mesmo. Agora sentía o baleiro do inactivo. Non ter capacidade de iniciativa, de non poder penetrar na esencia dos problemas que alí se plantexaban, de se coidar en non ficar ridículo diante dos seus propios correlixionarios o non saber tratalos temas con un mínimo de rigorosidade. E un abraio de impotencia semellaba aferrollalo contra do chan enmoquetado daquel hotel que xamais nos seu tempos de rúa e algueirada puidera ter pensado que acollera una xuntanza da Organización . Só absolutamente só, co caxato dos anos e o cancro consumíndolle as entrañas, estaba co único apoio da súa dignidade.
Pasarían todos perante do seu talante de vello e de enfermo. Pero tiña no mais fondo de seu unha pequena esperanza. Unha lumieira de mínima ilusión que presentía agochada no cerebro, algo intanxible aínda que estaba seguro de que algún día se manifestaría abertamente. El era como a sociedade que lle tocara vivir na que os seus períodos temporais casaban perfectamente co seu devir persoal. As décadas dos setenta e dos oitenta eran a primavera que a piques está de xerminar no verán que non chegou na entrada súpeta do outono, no seu corpo e na desmotivación, no acomodo, no falso substituír da frescura de ideas polo despacho estratificado de inercia e burocracia.
Un grupo de rapaces que elevaban as súas voces nunha acalorada discusión sacouno das súas cavilacións. Eran da organización da mocidade que cuestionaban non sabía que demo de acordo que se tomara no último punto da Orde do Día debatido. E facíano alporizados, sen medir as palabras con senso palatino, proclamando os seus pareceres sen ningún tipo de reserva… O vello militante voltou ó seu interior e no barullo do limiar do hotel de catro estrelas creu ver a luminaria de ilusión que era a luz dun esplendoroso verán que estaba por chegar no futuro.