TEXTOS E DOCUMENTOS DE RICARDO FLORES (1903-2002)

ENCOL DO TEATRO


Con máis ou menos infruencia, tôda arte cô seu contido, cô seu celme, pode contribuir á evoluçón de todo movimiento ideológico e patriótico que germole dentro do organismo dun povo: têndo tal produto desempenhado un rol moi importantisimo na historia dos mesmos, asin como tamén na historia da Humanidade, reflexando o geito de vida social de cada época, traducindo as inquedanças de cada gêraçón, e facendo jurdir anceios e emoçóns na grande masa popular.

Pode-se dicir que o teatro é a rama artística que encerra as posivilidades máis jurdias pra cumprir un-a misión de tal índole, por sere a que con meirande amplitude e clarencia pode espresar a realidade da vida, e demostrar as esceas a viver no futuro.

Isto souperon-no têr moito en conta tôdos os povos, os representantes dos movimentos nêles operados, ben fosen tendentes a derrubar un sistema de Govêrno, ou a se enmanciparen da hegemonía doutro povo, aproveitando-o pra facer laboura de proselitismo por meio dêle, creando obras en concordança côs ideaes que os guiaban, e protegendo as súas interpretaçóns.

No seitor das nosas arelas de redençón da Patria, non sôcede por enteiro asin. Se ben é certo que hai elementos d’esprito espertador d’emoçóns, e que afincan as suas olhadas no teatro, labourando en prol do seu cultivo, hai tamén algúns, que lhe asinan moi pouco interese, que olhan as manifestaçóns de tal produto como por acima dos ombros; tendo a atençón posta somente na acçón directa, o que non deixa de sêre polo d’hoje un-a mira un tanto estreita, por canto a concencia popular acha-se ainda moi adormentada.

No noso chán, compre têr un bon teatro autóctono, un teatro de modernas formas artísticas e de celme patriótico; vale dicir, de fondo contido naçonalista, no coal se ache retratada a vida do noso povo; que seja, en fin, o fascimile da nosa trágica realidade, pra que esgadunhe no esprito da masa e lhe faga estoupar o fol da rebelia.

Que produzan obras aqueles que posuan condiçóns pra face-lo, e os que non, temos a obriga de beçar, d’alentar aos seus autores, e d’aplaudir a quenes as leven á escêa. Ainda que un-a obra non encerre mais que un valor artístico, pode-se considerar que é un-a obra de proselitismo, porque tende a espertar nos nosos cidadáns alentos de carinho polo noso arte, que en realidade, hoje senten moi pouco polas suas cousas, ainda.

Olhemos en cada afeiçoado, a un espalhador da nosa cultura, e a un contribuinte ao rejurdimento da nosa naçonalidade, e non a un “tropical” ou a un “tiruleque”. Por mal que desempenhe un papel, non meresce que se lhe chante o dente de crítica, e menos ainda face-lo de geito dicaz, ou con ar mofante; pois mercê a êles, podemos contemprar teatro noso; e o que hoje é un mal actor, manhán se cadra, pode ser un pouco bô; mais se se adica un a biliscar-lhes, nunca contaremos cun de tal condiçón, crebamos-lhes os aços e renuncian a tales aitividades, recaindo êlo en prejuizo dos nosos degaros.

Atanisquemos, sin, e sen dô, aos estranos sen escrúpalo, e outros da propia casa, carecentes de sentimento galego, que barbarizan a pronuncia das verbas e embrutecen os gestos cô fin de facer rir ao púbrico brosmo, e non pola “graça” que poidan êles verter, senon pola ridiculeza que nos apoen aos galegos, tal como socede aquí en Bôs Aires.

Alalá, 05/1935 
Cedido por X. Martínez-Romero e P. Jeremías

Partillar

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *