Fala, bendita fala,
que foi da forte Iberia
fermento que deu vida
ás españolas letras;
da Luxitania nobre
foi máxica cadencia
que tivo nos Lusiadas
a nota altiva y-épica
que de Tirteo y Homero
a musa nos relembra…
Fala, dos nobres fala
na idade en qu’esta terra
falou d’amor, cando outras
das artes non tiveran
mais que a cubiza branda
das almas qué se queixan.
Fala, na que un Rei sabio,
que deu honra á Castela,
á nai do Nazareno
cántigas lle fixera,
porque solo na língua
d’esta ridente terra
de Dios co’a nai amante
falar podía nela…
¡esa e a fala qu’Eibron deixou en herdo
na que Galicia a redención espera!
Queixume dôce e brando
da escura carballeira
en que de noite dormen
as solermiñas meigas;
armonías das hondas
que bican as ribeiras
entoando as cantigas
de groria á natureza;
agarimante música
saudosa e sempre tenra
que fala d’ un pasado
y-un gran porvir espera,
e ten pra as saudades
que á nosa y-alma aqueixan
o bálsamo meiguiño
de fada milagreira…
¡esa é a fala garrida e querendosa
onde da patria a redención latexa!
A santa Rosalía
cantou a nosa terra
na melosiña fala
enfeiizada e meiga.
Aos pobres desterrados
que aló na libre América
sentían as saudades
d’unha nativa veigá;
da viuda sin achego,
do Infertunado as queixas,
da terra qu’inda.vive
de libertá sedenta…
de toda a vida nosa
falou de tal maneira
¡que a yalma de Galicia
sinteu a labareda
d’unba nova alborada
de groria e d’enxebrezal
Esa e a fala do escravo
que nos eidos trafega
sufrindo alcume e mofa
das xentes estranxeiras!
¡Ese é o canto docísimo
no que as madres gallegas
no morno berce aos fillos
seu sono protexeran!
iFala da nai quirida!
fala da miña terra…
que por ser d’ela e miña
O sangue meu lle dera!
¡Ouh, Amigos da Fala, irmans quiridos
qu’este verbo nos xunte e nos protexa!
