Quijote

Quijote Tiña que ter nome. De seguro que tiña que ter nome, pero ninguén o sabía. Nin el mesmo o sabía. Todos

Quijote Pepe ou Don Xosé, coma sempre lle chamaron os seus alumnos, era mestre de escola. Un dos tantos e

Quijote Non había tenda, taberna, adral ou calquera outro faladoiro de Sada onde non se tivera falado del. Era un

Quijote Eu sempre tiven na mente botarme ó monte. Aferrarme á terra coma as bestas salvaxes. Ser coma un cabalo ceibe sen

Quijote Esta historia contábaa o meu avó. É moi sinxela e non ten nada especial, pero gústame recordala aínda que

Quijote “–Ei… Señor Cura! Cando poderemos ver ó santo?” Orixinal de M. Suárez de Concha Inda que máis morto que

Quijote Estábase quedando unha anoitecida moi agradable así que, antes de marchar para casa, fun dar un paseo ó carón

Quijote Canso, cos ollos feridos pola néboa e cheirado a peixe coma se levara con el todo o refugallo da lonxa, ía

Quijote Había xa varios días que a Xurxiño non o deixaban pasar a ver ó seu avó –¡Co que lle

Quijote Imaxino que xa non haberá ningún sadense que houbese coñecido a Farruco de Piñeiros, un rapaz miúdo e avivado, da parroquia

Quijote Algunha que outra tarde-noite de lúa -maiormente no limiar do verán- reencontrámonos. Elas xa saben que sempre estou alí: na punta do