Quijote

Quijote Tiña que ter nome. De seguro que tiña que ter nome, pero ninguén o sabía. Nin el mesmo o sabía. Todos lle chamaban: “Mudo”; eu tamén, non sendo cando me amolaba e lle espetaba: Leiteiro! Criámonos xuntos. Tiñamos máis ou menos a mesma idade e, aínda que rifabamos decotío, queriámonos coma irmáns. Nada lle gustaba máis que ir roubarlle o leite…

Quijote Pepe ou Don Xosé, coma sempre lle chamaron os seus alumnos, era mestre de escola. Un dos tantos e tantos mestres de escola da nosa Galiza rural que, máis preto da fame que da opulencia, entregábanse en corpo e alma a desbravar os intelectos dos nenos nas aldeas.

Quijote Non había tenda, taberna, adral ou calquera outro faladoiro de Sada onde non se tivera falado del. Era un personaxe peculiar coa idade suficiente para ser avó inda que non o fora. Amosaba un refinado comportamento e un porte impoluto. Ía sempre de traxe escuro, camisa branca e un brillante escintilando no prendedor da…

Quijote Eu sempre tiven na mente botarme ó monte. Aferrarme á terra coma as bestas salvaxes. Ser coma un cabalo ceibe sen máis deus que a natureza. Deixar que o tempo transcorrera asido ás miñas crinas, cos seus anoxos de inverno e a súas carantoñas primaverais. Encherme de liberdade!

Quijote Esta historia contábaa o meu avó. É moi sinxela e non ten nada especial, pero gústame recordala aínda que soamente sexa porque, cerrando os ollos, paréceme estar na cociña da casa vella vendo o sorriso na faciana do meu avó. Nas temperás anoitecidas do inverno, sentaba ao carón da lareira, naquela súa banqueta de…

Quijote “–Ei… Señor Cura! Cando poderemos ver ó santo?” Orixinal de M. Suárez de Concha Inda que máis morto que vivo, el segue en pe, manténdose impertérrito no seu sitio de sempre na rúa Linares Rivas de Sada. Verdadeiramente dáme pena velo así de abandonado. Son tan bos os recordos que gardo, vividos entre a…

Quijote Estábase quedando unha anoitecida moi agradable así que, antes de marchar para casa, fun dar un paseo ó carón do mar. O sol afundíase ao lonxe e as luces do peirao xa comezaban a brillar timidamente enriba das ondas. Cun sorriso apoucado e os ollos perdidos no pensamento, daba conta da miña felicidade. É…

Quijote Canso, cos ollos feridos pola néboa e cheirado a peixe coma se levara con el todo o refugallo da lonxa, ía subindo Ramón moi preguizosamente pola rampla do Muro de Fontán cara a súa casa na rúa Areal. Só levaba no pensamento a imaxe do catre onde deitarse. Deitarse era todo o que desexaba.

Quijote Había xa varios días que a Xurxiño non o deixaban pasar a ver ó seu avó –¡Co que lle gustaba acuruxarse con el na cama para escoitar as súas historias!–. Ó parecer tiña non sei que dor e non se lle podía molestar. De xeito víase dende entón un rebulir de xente entrando e…

Quijote Imaxino que xa non haberá ningún sadense que houbese coñecido a Farruco de Piñeiros, un rapaz miúdo e avivado, da parroquia de Meirás, de quen meu avó tenme contado máis dunha historia.

Quijote Algunha que outra tarde-noite de lúa -maiormente no limiar do verán- reencontrámonos. Elas xa saben que sempre estou alí: na punta do dique de Sada -coma se fora o seu mascarón de proa-. Cando as vexo buligar cun ferver de prata no mar, sei que me están a saudar. Miñas pombas…!