AREAL. Revista Cultural de Sada. AC Irmáns Suárez Picallo
Revista dixital da Asociación Cultural Irmáns Suárez Picallo de Sada
Pepa Gandasegui En ese momento en el que la tarde comienza a deslizarse hacia el crepúsculo la mujer caminaba ligera hacia el mar de Sada. Mientras, iba remetiendo su pelo rojizo dentro de un gorro de baño blanco que sujetaba debajo de la barbilla con una tira. Cuando llegaba a la orilla esperaba un momento…
Manuel González Prieto LUNS LUNS olla de esguello no lado dereito senta a temperanza e no esquerdo, senta a paixón NA ESQUERDA En LUNS as cíngaras bailan a danza da chuvia E se LUNS escoller puidera, sen pensalo, ficaría móbil nas festas da rúa de Abaixo Entre proclamas e no ar a partitura de LUNS…
Sara Arrojo Dueñas Cada noite o mesmo, unha tortura constante. Cando estou a punto de pechar os ollos e deixar que Morfeo me envolva nos seus brazos, é aí cando comeza a verdadeira tortura. Primeiro son as luces, que empezan e apagarse todo o rato, o bater das fiestras, e o máis insoportable de todo,…
Miguel Mosquera García As súas maxestades verdes abrazan ao aire verdes follas cantan as follas ás polas das árbores móvense nun valse de música nova abanican ás lavandeiras de escuras cores O paxe real, leva o babadeiro branco no pescozo e arrastra a capa negra que cobre o seu lombo báilaa no ar, na luz…
Xacobe Anido Castro 25 de agosto de 2018 Eran sobre as doce da mañá e eu estaba paseando co meu pai por Fontán, despois de almorzar. Era unha mañá tranquila de verán, e o ceo estaba completamente azul. Chegamos ata o lugar do castelo, xusto onde está o canón. -Papá, cal é a historia do…
Quijote Non había tenda, taberna, adral ou calquera outro faladoiro de Sada onde non se tivera falado del. Era un personaxe peculiar coa idade suficiente para ser avó inda que non o fora. Amosaba un refinado comportamento e un porte impoluto. Ía sempre de traxe escuro, camisa branca e un brillante escintilando no prendedor da…
Miguel Mosquera García Regueifas entre a choiva e o verán Tres mil mortas bágoas caídas van E aínda así ese anxo vivo voador O paxaro da terra que me cura san O mal que me quita a dor Coa súa lingua áspera, con sabor deste inferno cálido e húmido onde o pensamento leve é queimador…
Vanesa Santiago Vázquez Amence, e co amencer agardo en silencio ao frío baixo o arco do concello. Pasan limpando as rúas: Auga en liberdade canta.
Manuel González Prieto Un macuto adverbio de tempo disposto a liscar (e) emporcar as mans (e) remexer na ferruxe (e) latricar funesto (e) tocar a defunto (e) difundir indiscretamente
Iago Santalla Foi no 2014 cando se lle dedicou as letras galegas a Xosé Mª Díaz Castro. Daquela, popularizouse entre quen aínda non o lera o poema de Nimbos “Penélope” no que se comparaba a nosa historia coas teas que Penélope tecía e destecía. Hoxe este poema serve para pensar que está a pasar coa liberdade de expresión, serve para reflexionar sobre…
Theodoro Elssaca Theo Elssaca falando na Capela de San Roque, de Sada, en presenza de Paco Pita, presidente da A. C. Irmáns Suárez Picallo. Fotografía de E. Rodríguez El viaje de Parra ha sido totalmente inesperado, a pesar de sus 103 años de sarcasmo, como si esta actitud de rebeldía fuera otra jugada magistral.
Manuel Lugrís Rodríguez O vello militante está alí. Ergueito na dignidade da súa decadencia física. sustentados os anos no metálico bastón a xeito de caxata que terma nos dedos engurrados da súa man esquerda e o arroubo de mirada a concentrarse no continuo rebulir dos compañeiros que entran e saen da sala. Está coma entalado no chan do limiar daquel hotel de catro estrelas no que se…
Quijote Eu sempre tiven na mente botarme ó monte. Aferrarme á terra coma as bestas salvaxes. Ser coma un cabalo ceibe sen máis deus que a natureza. Deixar que o tempo transcorrera asido ás miñas crinas, cos seus anoxos de inverno e a súas carantoñas primaverais. Encherme de liberdade!
Quijote Esta historia contábaa o meu avó. É moi sinxela e non ten nada especial, pero gústame recordala aínda que soamente sexa porque, cerrando os ollos, paréceme estar na cociña da casa vella vendo o sorriso na faciana do meu avó. Nas temperás anoitecidas do inverno, sentaba ao carón da lareira, naquela súa banqueta de…
Vanesa Santiago Vázquez O ceo está cuberto O sol brilla sobre o mundo enteiro Que ía importar A guerra estalou en Iraq Hai xa tempo e tempo e días e días o ceo está cuberto e o sol brilla E os furacáns e terremotos e a fame negra e núa e unha semente de odio…
Theodoro Elssaca Ofrenda floral a Suárez Picallo o 14 de outubro de 2016. Lendo, Theo Elssaca (páx. ant.) e José Devesa (arriba). Fotografías de Estevo Rodríguez Creo que hoy será el día de mi muerte. La capa negra y la guadaña, se asoman en el horizonte.
Quijote “Esparrado nunha hamaca na terraza” Orixinal de M. Suárez de Concha Custáballe botar conta dos anos transcorridos. Facía tanto tempo… Pero ben que recordaba o día aquel no que partiu, enchido de bágoas, dende o porto da Coruña cara América. Partira coma “Toñito”, deixando en terra firme todo canto quería e todo canto coñecía…
Xoán Xosé Fernández Abella Honra de Gres, que ó seu Gres eterniza. Narrador… E poeta… E xornalista. Da emigración, un inmenso cronista, que a vive, e a describe, e a analiza.
Adela Figueroa Panisse Nom irei esta tarde ver o sol Se deitar-re trás do outeiro, nem irei amanhã pola fresquinha, do abrente,
Vanesa Santiago Vázquez Gústame ver sorrisos nas facianas das xentes cando está o inverno enriba, starkiano, de xeo, que desgasta o optimismo dos corazón valentes e desgasta o sorriso nas facianas das xentes.
