AUGA QUE ME HABITAS

Marité Prieto Auga que me habitas antiga coma o mundo arrefriaches a Panxea cando bogaba a futuro Auga encovada en segredo fuches parte de mamut desexo en Atacama Auga salgada en mares sen memoria zume na mazá de Newton bágoas na dor de Magdalena resío no amencer de Sidharta coma cuspe na podre boca de…

Ler máis

NACIÓN MAR. TEXTO PARA PRESENTAR A MIÑA EXPOSICIÓN DE ACUARELAS MARIÑAS

Xosé Iglesias Sobrevivir. Renacer das cinzas. Emerxer do naufraxio e aspirar nos pulmóns todo o aire do mundo. Recolocar no seu espazo as cadernas, os cravos, todas as madeiras que compoñen a columna, o esqueleto. Voltar ao corpo o peso da alma. 21 gramos de formas, de fasquías, de proas que saben do impacto mortal. Espiráculos que de novo cospen no…

Ler máis

O INSPECTOR MARTIÍN

Quijote Tiña que ter nome. De seguro que tiña que ter nome, pero ninguén o sabía. Nin el mesmo o sabía. Todos lle chamaban: “Mudo”; eu tamén, non sendo cando me amolaba e lle espetaba: Leiteiro! Criámonos xuntos. Tiñamos máis ou menos a mesma idade e, aínda que rifabamos decotío, queriámonos coma irmáns. Nada lle gustaba máis que ir roubarlle o leite…

Ler máis

NUNCA MAN

Claudio Rodríguez Fer A Manfred Gnadinger, o alemán de Camelle, morto durante a marea negra que asolou Galicia en 2003. Nunca Man, o alemán de Camelle, sempre o puro ecoloxista sen familia e sen roupa, sen arrimo e con algas, sen compaña e con algas, sen destino e con algas, sen orixe e con algas,…

Ler máis

BATEA. CONTO EN 200 PALABRAS

José Martínez-Romero Gandos Xan e máis eu fuximos da casa diante da posibilidade de recibir unha malleira. Aínda que, xa mozo, eu nunca saíra da nosa aldea da Terra Cha luguesa. Decidimos coller o bus con destino ningures. Chegamos á ría e miramos cara o mar. Nunca vira unha batea. Miña avoa chamáballe así á maseira onde miña nai amasaba o pan….

Ler máis

NOCTURNO SADENSE

Javier García Pena Aínda hoxe, cincuenta e nove anos despois, ao acordar na miña terra uruguaia, me pregunto se todo foi un soño ou a casa galega e mariñeira da rúa Gral. Sanjurjo número 9 terá verdadeiramente acubillado os meus primeiros alentos de vida e as cálidas voces dos meus irmáns. Todo semella entre brétemas e delas saen rostros e voces, nomes…

Ler máis

A CARLOS GARCÍA MARTÍNEZ

“VARÓN ILUSTRE, NOBRE, HUMILDE E SAPIENTÍSIMO”, SEGUNDO DIXO EL DE FRAGUAS, E QUE MARÍA XOSÉ FERNÁNDEZ CERVIÑO O APLICA A CARLOS, CALIFICANDOA SÚA PERSONALIDADE DE “AMAZÓNICA” Xoán Xosé Fernández Abella Moi sabio, ilustre e nobre. Humilde. Meu amigo, no corazón eu teño teu exemplo ancorado, pois foi a túa amizade tesouro regalado e a miña admiración sempre…

Ler máis

O VELLO E O PAXARO

Pilar Pallarés A ………., por todo canto fixemos xuntos en B. Aires, perdendo. Por canto soñamos en Galicia dende B. Aires, escribindo, pintando, loitando e perdendo soios. El viejo y el pájaro, de Luis Seoane (1950). Óleo sobre  lenzo.  Fundación Luis Seoane Máis adiante tentaría reducir todas as posíbeis feizóns individuais a dous ou tres…

Ler máis

AS HISTORIAS DE MEU PAI

Xacobe Anido Castro  Meu pai cóntame moitas historias cando  imos pasear por Sada ou polos arredores. Imos por todos os sitios! Grazas a el xa coñezo moitos lugares como o canón de Fontán, o barrio mariñeiro, a Terraza, a praia de Gandarío, etc… Vou con el cando se aburre na casa e lévame desde que…

Ler máis

MIGALLAS DE PAN FRESCO

Todos os días, cando visitaba a casa dos avós, estaba alí, cos outros compañeiros. Lembro ao avó: esmiuzaba pan reseso, baixo un raio, tan valente, de sol. Caían faragullas na rúa en sombra e sen homes e eles enchíana de diminutas sombras de paxaro. Entre todos, un paxariño esperaba ao final, e non marchaba lonxe…

Ler máis