J. K. de O.
Pechada como crisálida, aquela eiruga soñaba coa súa metamorfose.
Estaba inmóbil, sen se alimentar, só pensaba: voar…, brillar coas súas fermosas cores, e aquel debuxo que ía levar gravado no seu dorso. Estender as ás e voar.
Chegou o día, emerxeu da crisálida, e a bolboreta botou a voar, …zis, zas, zis, zas, un, dous, aleteo, aleteo…, aire, brisa, vento… e voo.
Era unha marabillosa bolboreta, unha Acherontia Atropos, nin máis nin menos, coa súa propia marca, a da esfinxe caveira da morte, lepidóptero da especie Sphingidae.
Voou e revoou na xunqueira, na poza onde sempre vivira a súa familia, e reparou no sapo que croaba tras dun mazaroco.
Eu unha caveira e ti un sapo…, que cousa, meus Deus!
Foi instantánea a atracción.
Voou cara ao batracio, a quen se lle iluminou o día.
Meu Deus, que sucede! Un anxo vén cara a min!
E a bolboreta “A, A”, estendendo a espiritrompa abrazou o sapo, que á súa vez lanzaba a súa pegañosa lingua, recibindo tal sinal de amor.
O impacto amoroso sentiuse en toda a poza, crepitou a xunqueira.
As ras deixaron de croar, os paporrubios voaron até os ameneiros, e londras e parrulos pararon un intre o seu cotián balbordo.
Que foi?
Entre o fusco e lusco estaba a acontecer un milagre, a verdadeira metamorfose. O sapo mudou nun músico orquestral, un pianista, co seu chaleco negro e o seu piano de cola, e a bolboreta, nunha fermosa bailarina de ballet. O sapopianista tecleou no seu piano interpretando Chaikovski, mentres a bailabolboreta danzaba ao son da peza que aquel interpretaba con dozura e paixón: O lago dos cisnes.
O concerto foi coreado por todos os habitantes da braña, que mudou nunha ópera, onde na caída da noite xoaniñas, escornapitos, avelaíñas, ras, cabaliños do demo gozaban da festa.
E dende a ponla dun salgueiro uns vagalumes daban o adeus a una noite de verán.