Imaxe superior: F. Delgado Gurriarán, por Anxo Santomil [RAG]
No marco da celebración do Día das Letras Galegas 2022, o Concello de Sada convocou o certame de poesía (RE) Inventando Florencio Delgado Gurriarán. As persoas participantes debían presentar un poema concibido a partir dun verso do autor homenaxeado. Na 1ª categoría (ata 13 anos), a gañadora foi María González Blanco; na 2ª (dos 14 aos 17) venceu Amalia Blanco Pose, e na 3ª (a partir de 18) obtivo o premio Xulián Barros Reimúndez.
«Ao meu carón»
MARÍA GONZÁLEZ BLANCO
Vente, ventiño do Norte,
non te quedes atrás,
polos ríos e polos montes
ti has de navegar.
Non esquezas polos pobos pasar,
que as xentes cho agradecerán.
Tocarán a campá de benvida,
as follas das árbores voarán.
Ti serás o retrouso
dunha bonita canción.
Unha cantiga galega,
que cantas por unha boa razón.
Andas recollendo arelas
e cunchas no mar,
nesta fermosa terra
que todos temos que amar.
Ai! ventiño do norte,
nun tarro voute gardar.
Cando vai chegando a noite,
durmo ben de te escoitar.
Lume e xuízo
AMALIA BLANCO POSE
As xestas e as uces
quéixanse do vento,
do vento, que brua
nas arbres batendo.
O lume condénase a si mesmo,
no xuízo máis precario.
Remata coa súa incandescencia,
deixa de ser, de chiar.
A auga afógase, pragada da pólvora
máis tóxica. Afógase e arde a barlovento,
segue o transcurso dun reloxo a deshora
e leva as súas augas a contracorrente.
A terra praguea ó aire, ceo e estrelas.
Xulga a liberdade, xulga o velear sen destino.
Deixa saír un alarido coas voaniñas,
autoconsómese, remata no fado máis desaposto
O xuízo, un furacán caótico.
Unha idealización abxurada.
In artículo mortis,
só queda o tempo.
Sensación melífera que se cre inacabable,
ilusión fuxidía, cadeas en bonecas e xeonllos.
Pero hoxe existe un prodixio,
xuíz de Deus, asestando balazos a toda
precariedade.
Remata o xuízo.
A auga só respira.
O lume só olla.
A terra só razoa.
Existencias
xulián barros reimúndez
Vente, ventiño do norte,
escóitalo?
Non o sentes?
É o latexo de mil vidas
esquecidas
enterradas nalgures
por un predicador idiota
que nunca creu
na beleza dun beixo clandestino
que pasa a noite danzando
de boca en boca.
Nin en almas resucitadas tras íntimas viaxes
polas liñas dun corpo
eternamente visitado.
Tampouco en escuras bágoas feitas luz
pola maxia
dunha verba asasina de ausencias.
Mais tamén é o son dunha triste canción
convertida en gargallada
por dous corazóns solitarios
que celebran aínda sorprendidos
a miragre de terse encontrado.
