Paris Joel
Ás veces o solpor do sangue espesa o camiño de volta e o tránsito cara ó escuro vai máis amodo que un reloxo de papel. Ás veces a foto finish é o voo dunha pardela no outono, e o bico roubado á última amante, a pel da serpe inmortal.
O insomnio é un pagode azul na selva preñada de soños, unha morea de ecos que xa non moven penedos nin rochas, ti es o único que queda para pechar a cancela do auditorio mentres as túas pantasmas rin no patio de butacas.
A suor dun pesadelo é o acelerón do diésel antes de agripar, chamas a túa nai na orfandade da madrugada e só responde, ó lonxe, o camión do lixo e unha billa que gotea.
Es consciente de que a música dun revólver está nos túneles onde se agachan as balas, e xiras o tambor sorrindo á balalaica.
Coma quen desfolla un trevo pasan pola gorxa os grolos dun gran reserva, un viño tinto, un Sol que esmorece, e, ás veces, unha tregua.
