Home entre a néboa

Rubén Anido Regueiro

Ilustración de David Suárez “Geppe”
 

A estrada estaba mollada na noite. Chovía nun orballo que enchía o parabrisas dunha lenta e case pegañenta humidade en parte mitigada pola calefacción do auto. Aquela xornada fora interminábel e sen acougo na vella fábrica: tan só desexaba chegar canto antes á casa para me deitar e esquecerme do mundo todo.

Ás veces cumpría cruzar densos farrapos de néboa contra os que batía, nun reflexo incandescente, a luz dos faros. Estes alumeaban o asfalto como dubidosos, e ás veces a propia néboa e a auga en suspensión tornaba a claridade fuxidía, a esvarar polas árbores dos lados e mais polas gabias.

En realidade, todo aconteceu moi rapidamente. Quero dicir que foi rápido ademais de inesperado. Supoño que o imprevisíbel é deste xeito, e como tal foxe por completo ao noso control. En todo caso, teño a certeza de que o que vou relatar non garda nin a máis mínima relación co meu cansazo nin cos meus desexos de chegar á casa. Simplemente foi, e como tal cómpre entendelo.

A estrada daba voltas e máis voltas polo medio das montañas, e nunha pequena recta puiden albiscar a presenza dun home. Un accidente ou unha avaría inesperada no lugar quizais menos indicado, pensei, mais logo me dei conta da non presenza de calquera vehículo nas inmediacións. Certo que había moi pouca visibilidade, mais algunha luz ou polo menos un triángulo de emerxencia debería haber.

Non, non había nada. Detiven o auto na case inexistente beiravía ao ver o home. Era alto e fraco, e vestía un traxe castaño por embaixo dun abrigo máis ben lixeiro, como de entretempo. A súa face non mostraba ningún sinal de desacougo nin de contratempo, tal se non se cuestionase a súa presenza alí, como se estar alí fose o máis natural do mundo.

Achegouse á porta do acompañante e abriuna. Acomodouse cunha rara familiaridade. Un aceno sutil da súa man destra indicoume que reiniciase a marcha. Durante un tempo non nos dixemos nada, como se as palabras sobrasen, como se xa todo estivese dito de antemán. En certo modo, constataba que coñecía dun xeito vago e difuso aquel home.

–Non falta moito para chegar –dixo rompendo o silencio, até ese momento quebrado tan só polo ruído do motor e mais dos limpaparabrisas.

–Cara a onde nos diriximos?

–Non te preocupes, axiña o has ver.

Aínda que coñecía perfectamente aquela estrada, o home fíxome tomar varios desvíos, de tal xeito que

perdín a orientación. A isto último había contribuír a noite e mais o orballo e, por suposto, o meu cansazo. Por estraño que pareza, seguía as indicacións daquel individuo sen as cuestionar en ningún momento. Cruzamos montes e atravesamos gándaras, e a estrada, estreita de seu, tiña fochancas aquí e alá que movían e axitaban o coche e case me fixeron perder o control do vehículo nalgún momento. O home, pola súa parte, permanecía nun estado de quietude que me sorprendeu, como se xa soubese todo o que ía sobrevir.

–Detente aí á dereita, nesa pequena explanada
–indicou.

Unha vez detiven o auto e apaguei o motor, o home invitoume a seguilo. Deixara os faros acesos para poder ver algo por entre o orballo e a escuridade. Todo estaba sumido no abandono e na humidade, e isto causoume un sentimento de fonda tristeza. O home camiñaba lento e eu ía tras del non sabía a onde, mais tampouco se me ocorreu preguntar, como se esta posibilidade estivese de máis. O chan era de xabre, e había numerosas pozas por aquí e alá de diferentes formas e tamaños. Cando o home se detivo –as luces do coche ficaban xa moi por detrás de nós– sinalou co brazo esquerdo un pequeno torrente de auga que corría sobre un leito de pedras escuras case non visíbeis.

–E agora? –preguntei cun algo de temor. Non sabía como non daba volta e volvía sobre os meus pasos. Aquel home había de estar tolo, mais algo nel, algo para min completamente descoñecido, dicíame que non cabía a posibilidade de fuga ou de deserción.

–Pecha os ollos e, a continuación, introduce unha man na auga.

A corrente estaba fría, moi fría, dun frío proceloso e aceirado, abertamente hostil. Pola miña mente comezaron a correr imaxes dunha desorde imposíbel, imaxes relacionadas con todo o por min vivido e polo que viviría no futuro: rostros, lugares, xestos, palabras, todo se mesturaba en algo indeterminado que, non obstante, tiña un sentido profundo e, sobre todo, cheo de verdade.

Cando espertei estaba exánime. Era de día, e o home aparecido por entre a néboa xa non estaba. Marchei para a casa cunha sensación dentro de min a medio camiño entre o desencanto e a alegría.

Partillar

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *