Paris Joel
Setembro,
Ese período de entreguerras
En que o vento austral se coa pola fiestra
Coma un estertor de fol sen cheminea
Levando ao nariz o pudor da menta en allea infusión,
Ese cálido recendo que tinxe o serán de verde lagarto,
E xa, pola fresca, a nocturnidade da curuxa
Estremecendo a fame nas follas secas,
Os suspiros das cidades esgotadas,
Os funerais das efémeras bolboretas,
E os ecos dun bandoneón nun peito feito tango.
Deste xeito os amantes volven ao pelotón
[de fusilamento,
E un deus barbado distribúe rutinas
Coma quen dá cartas na brisca.
A sota, o cabalo e o rei marchan por sendas
Coma quen dá cartas na brisca.
A sota, o cabalo e o rei marchan por sendas
[sen trunfos
Buscando un bosque de bastos
Onde as abellas poidan libar saudades.
Despois, sempre hai un tempo de prórroga,
Un dáse conta de que o xogo non dá para máis,
E vai na procura da mantiña redentora,
E xusto nese intre, o valado de setembro
Cae en beneficio do outono,
Case en fóra de xogo,
Nu por completo.
Onde as abellas poidan libar saudades.
Despois, sempre hai un tempo de prórroga,
Un dáse conta de que o xogo non dá para máis,
E vai na procura da mantiña redentora,
E xusto nese intre, o valado de setembro
Cae en beneficio do outono,
Case en fóra de xogo,
Nu por completo.
