Rubén Anido Regueiro
Vivían tan preto e á vez tan lonxe. Preto no sentimento, enténdese, mais lonxe na distancia física. En realidade, isto último tampouco o hai que ver literalmente, pois as dúas beiras da ría non estaban tan afastadas entre si como se podería pensar, e mesmo Leandro, nos días solleiros, podía divisar desde o sobrado da súa casa, aguzando ben a vista, unha manchiña difusa, dun branco case relucente: aquela era a casa de Hero.
Leandro non sabía que facer para achegarse a ela máis aló de cruzar na lancha do vello Lendoiro unha vez cada cinco ou sete días e, xa na outra beira, camiñar case dez quilómetros deica a vila, onde sempre coincidía –hai afinidades máis aló das palabras– con Hero. Os dous vendían na feira, el cereixas decote e ela xudías ou fabas, depende. Mirábanse con sede, con ese desexo inmarcesíbel de se complementaren mutuamente, e cando cruzaban unha palabra facíano torpes, tímidos, circunspectos.
–Mañá sen falta hei de che visitar moi de cedo –díxolle el cunha seguranza visíbel no azul esvaído dos seus ollos.
–E como has facer? Non hai lancha, e dan temporal.
A Leandro éralle xa imposíbel non ver a súa namorada cada día. Sabía da dificultade do paso que ía dar, mais tratou de non se deixar vencer polo medo, unhas cóxegas a lle rubiren quedamente desde a pranta dos pés deica o ventre, sempre cun punto de frío case violeta. Nin sequera recuou cando Hero lle rogou non facer aquilo, esa temeridade.
–Non te preocupes por nada, miña nena –dixo procurando seguridade dentro de si–. Sonche bo nadador. Fun quen de ir do areal do Carballal até o Penedo en menos de quince minutos, coa marea ben chea e sen desfalecer nin unha miga.
Hero choraba silenciosa, e en Leandro isto producía un sentimento de piedade que, lonxe de o facer recuar, decidíao a seguir adiante. Todo estaba preparado dentro da súa cabeza: fixo o cálculo da velocidade do vento e das mareas, e concluíu que o mellor momento para dar o paso era a noite dun venres coa lúa chea e o ceo perfectamente despexado de nubes. Saíu moi secreto da casa e, xa na ribeira, sacou a roupa e meteuna moi dobradiña nun paquete a proba de molladuras. O aire ulía a lenta madrugada e a argazos de moitos días sobre a area. As rochas, de formas caprichosas nunha maraña xeométrica, recortábanse na praia sobre o pano da noite, ese fanal azul cobalto inzado de vida e, quizais, de morte tamén.
Fixo por se armar de valor, mais non foi quen de domear unha inquietude de seu veciña ao medo. Certo que era bo nadador, se cadra o mellor de toda a volta, mais o asunto pintaba difícil, coas cores do desafío: pensou que, no medio do seu inminente esgotamento físico, debía procurar coa vista o horizonte intuído da vila tan desexada, da vila onde Hero había de o agardar.
Entrou na auga e sentiuna fría. Era como unha infinidade de invisíbeis coitelas a entraren na súa pel coa complicidade das sombras e da soidade da pequena praia deserta. Por un momento lembrou un episodio que cría xa perdido no esquecemento, un deses capítulos da vida persoal que parecen agocharse nun recanto moi profundo a afundido da memoria: seu pai, moi novo, ensinábao a nadar facéndoo como era costume naqueles pagos, isto é, tirándoo á auga como un peso morto. Sempre había nisto unha mestura de medo e dor, quizais a partes iguais. Tamén odio, un odio cara a alguén que procuraba aprenderlle a facer algo ao seu fillo sen mediar unha palabra, unha explicación a tanta desventura. Era o costume, simplemente.
Pouco a pouco a auga íalle parecendo menos fría. A presenza de argazos arredor do seu corpo tranquilizouno dunha rara maneira, como se se tratase dun xesto amante xusto nos momentos previos a unha grande batalla. O mar reducíase a
Aínda que avanzaba nun razoábel silencio, parecíalle que calquera o podería ouvir desde unha grande distancia. Non lle importou. Procuraba dentro de si, como quen remexe no interior dun vello baúl cheo de infinitos tesouros, o rostro de Hero e os seus xestos, a súa maneira de falar e de mover as mans. Isto calmou unha miga a súa crecente preocupación: intuía aínda moi lonxe a presenza da amada, e alí, el só no medio da ría, sentía aos poucos o desfalecemento das súas forzas. Un rostro mesturado ás ondas e ás correntes máis aló da barra, todo tan traizoeiro, como a se confabular para impedir a chegada de Leandro a xunto unha Hero sentada no vello peirao intentando descifrar os movementos da marea ante os seus pés descalzos.
Porque ela espreitaba o devalar das ondas, a evolución das correntes, o tránsito do aire. O corazón non acostuma enganar nos momentos decisivos, e o corazón entón dicíalle algo en murmurios sobre o destino de Leandro, cuxa sombra acabaría por facer parte de todos os recordos futuros dunha Hero envisa e ensimesmada, serena nunha rara tranquilidade. Quizais algo quebrou definitivamente dentro dela cando recolleu preto do peirao un paquetiño coa roupa dentro moi dobrada do seu amante.
