Rubén Anido Regueiro
 |
«Era xa un algo velleiro, de poucas carnes, sempre vestido de escuro» Ilustración de Manuel Suárez de Concha |
O home aquel era xa un algo velleiro, de poucas carnes, sempre vestido de escuro. Acostumaba camiñar polas inmediacións do cemiterio de Vilanova de Amarante levando consigo un pequeno feixe de flores silvestres que sempre acababa por pousar, moi sentido, na mesma campa.
Durante moito tempo estiven a reparar nel, nos seus xestos e nos seus movementos, e había algo nese home non exactamente arrepiante, senón misterioso. O adxectivo arrepiante, en realidade, non encaixaba no feitío da súa figura, afastada e tristeira, como se arrastrase unha dor máis aló do tempo, máis aló de todo el.
Un día decidinme a lle falar tras pensalo moito. Non me considero persoa frouxa de carácter nin pusilánime, mais boteille valor a este achegamento, e fíxeno un día cando xa a noite caía sobre a cidade. Ben mirado, só aparecía a esta hora, tal se nacese dalgún escuro lugar na mesma altura do día. Estaba de pé de costas a min, fitando moi quieto para a campa, onde o mármore grisallo xa nin deixaba ler as súas letras de tanto tempo que por el pasara. Enriba daquela superficie, o pequeno feixe de flores silvestres facían un peregrino contraste de vida e de cor.
—Non se estrañe de eu entender a súa curiosidade por min –díxome, sabendo da miña presenza sen me ver.
—O meu propósito non era molestalo –repuxen case nunha desculpa.
Fixo un aceno co brazo dereito, un aceno torpe e mesmo brusco de seu co que pretendía, estou certo, quitarlle importancia ás miñas palabras. Cando se deu a volta e ollou para min, reparei na súa mirada cunha fixeza imposíbel: había alí agochados como mil mares de infinito azul, innumerábeis montañas de neve coroadas e un río lento e longuísimo, co leito cuberto de seixos de prata. Achegóuseme case sen rozar o chan, movendo o aire tras de si como se el mesmo controlase os seus designios.
—Ao cabo, todo volve ao seu principio, ao principio que é, en realidade, a ausencia de todo.
Falaba baixo pero con rotundidade, tal se dentro del acubillasen grandes verdades tan só entón reveladas. Na súa voz había mil veos de cores moi desemellantes.
—Quen é vostede? –atrevinme a lle preguntar. Non puiden evitar esta inquisición, e por un segundo temín unha mala palabra, un mal xesto. Por sorte, tal cousa non chegou a acontecer.
—De verdade quere sabelo?
