Paris Joel
Aínda que o ceo amose as engurras máis feroces
E a choiva sexa máis perpendicular no inverno,
Nada molla tanto coma o Sol de decembro.
Esa caloriña que ferve no verde campo,
Que agudiza o primeiro sorriso da mañá,
Ese aire okupa nos pulmóns deshabitados
[da esperanza,
Lume para o lixeiro camiñar dun onírico Pegaso
Cuxas ás son beizos aos que quero regresar.
Sol de decembro,
Acougo no trebón,
Pano branco na beira da vida,
Intermezzo,
Bandeira eterna para a paz,
Vento manancial que me abriga.
Déixame quentar,
Aínda que sexa unha faragulla,
Este espírito canso
De anemones e ferraduras.
«Sol de decembro»
Ilustración orixinal de Manuel Suárez de Concha
