NOTICIA CERTA DA SEREA DE PENAMOURA

 Rubén Anido Regueiro

O vello saíu de entre as sombras como unha aparición e aproximouse ao resto da xente. Tocado pola luz devalante dun quinqué veciño, levaba consigo algo de etéreo, de trasmundo. 
—Esa historia da serea da Penamoura é certa en todos e cada un dos seus detalles –sentenciou categórico mirando en fite os homes un a un e deténdose nun máis ben pequeneiro, escorrido de cadeiras, os ollos vidrosos. 

Todos se preguntaron, sen palabras, pola identidade do ancián. Mesmo o taberneiro non recordaba telo visto entrar aquela noite de auga e vento, os barcos amarrados no peirao rodeados dunha bruma mesta, entreazulada. 

O homiño de ollos vidrosos sentiuse apoiado no seu relato polo vello aparecido, e os seus compañeiros miraron para el con algo próximo a unha sombra de vago respecto. 

—Quixeramos ouvir, se lle parece, esa historia pero dos seus beizos –dixo, case humilde, un mariñeiro fortote, as mans afeitas ao manexo de cabos e estrobos. Na súa mirada, como no resto dos presentes, había un silencio arelante e tremoroso por sentir as palabras do vello. 

Dábase naquel home unha rara capacidade para domear a vontade dos demais. Todos sentaron na cadeira ou taburete máis próximo, e el comezou a contar aquela historia, e facíao despaciosamente, como a evocar con degoro cada pormenor, profundando no máis recóndito da súa sensibilidade. 

—A luz, nos días de primavera, está en todos os lugares: entra nas casas, alumea os camiños e acaba por se reflectir, donda, no mar, facendo da súa tona a superficie dun espello perfecto no seu brillo. Logo do traballo nos eidos, collín a cana de pescar case con xúbilo e achegueime, cruzando por un camiño de xabre flanqueado por altos e vellos piñeiros, deica a punta da Penamoura. Verdadeiramente, o lugar semella a proa dun enorme e vagaroso barco con mil mastros invisíbeis, e faise á mar tal se o atravesase deica o punto máis ao norte do golfo dos ártabros. Na Penamoura un séntese como o capitán dun navío de ensoño, e a un lado e outro é posíbel ver arroaces cos lombos a relustrar co sol, como un pálpito de luz efémera. 

»Supoño que a sorpresa xorde en calquera momento e baixo as aparencias máis diversas. Ás veces é algo que parece aproximarse a un sen tempo para se decatar, e tan só tempo despois, rememorando o vivido, colle un sentido, nun xeito total ou parcial, depende; noutras ocasións, porén, a sorpresa maniféstase explícita e un dáse conta dela ao instante, como un deslumbramento inevitábel. Isto último foi o que a min me aconteceu coa serea da Penamoura, e ninguén pode dubidar da súa existencia. 

O home pequeneiro fitaba para o vello como se se tratase dun deus ignoto cuxas palabras tivesen o eco de grandes e profundas revelacións. O resto, coas variacións lóxicas en cada caso, ía tamén por este camiño. O vello parecía estar máis aló, moito máis, do resto da xente. 

—Difícil tarefa é describila. Uns ollos a procurarte na distancia e unha man erguéndose sobre a pel do mar, mesturada á escuma das ondas. Como é lóxico, deixei a un lado a cana de pescar, e todo o meu pensamento dirixíase nunha única dirección. No mar cabe todo, pensei, mesmo unha serea. O ceo parecía abrollar, nunha especie de suave superposición de cores, da superficie da auga, e todo, absolutamente todo, detívose como se pode deter un reloxo nun repente. Estaba máis preto de min, e coido sermos nós sós no mundo sen máis acompañamento que os rochedos e as árbores ás miñas costas, abaneadas por unha lixeira brisa. Alongou a súa man, dunha delicada e perfumada humidade, e levoume canda si a un territorio de lentas correntes e argazos esvaídos. 

O vello rematara o seu relato. Desapareceu contra o fondo da taberna sen deixar nin rastro da súa presenza. Algo dun aire salobre, de profundidade areosa, quedou por entre os mariñeiros, pero ninguén se atreveu a dicir nada. 
Partillar

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *