Oscar Benito Portela Fernández
Alcalde de Sada
Estamos a vivir momentos históricos. A recente resolución da sentenza sobre a propiedade do Pazo de Meirás supón un paso enorme a prol da restauración da dignidade e da hixiene democrática, moitos anos máis tarde do que debería ter acontecido.
 |
Fotografía cedida por Laura Pita |
Considero importante destacar que todas as pretensións e fundamentos aducidos polo Concello de Sada no proceso xudicial foron admitidos e recollidos nunha sentenza xuridicamente impecable, e, así, a incorporación do Pazo ao Patrimonio do Estado, a nulidade da compravenda e a imposibilidade de liquidación posesoria aos herdeiros do ditador por seren detentores de mala fe foron estimadas na súa integridade pola xuíza. Tamén é imprescindible recoñecer e valorar o feito de que durante todo o proceso se xerou un clima de colaboración e debate construtivo que derivou nunha unidade de acción, a cal proporcionou a solidez argumental decisiva e necesaria para un asunto desta importancia e relevancia.
A colaboración e a cooperación interadministrativa debe continuar, xa que despois do día 10 de decembro, e coa maior brevidade posible, o Pazo debe abrirse ao público, e neste sentido, o Concello xa manifestou a súa dispoñibilidade para a xestión de visitas e así rematar, dunha vez por todas, coa vergoña de que sexa unha organización fascista a que as organice e leve a cabo. Por outra banda, non podemos esquecer o feito de que os bens mobles asociados ao sitio histórico Pazo de Meirás, pola súa natureza, orixe ou función, deben ser incorporados ao decreto BIC co fin de preservar e garantir a integridade do dito espazo.
Un Pazo de Meirás sen os Franco e un Pazo aberto á cidadanía; a súa incorporación ao patrimonio público non se pode entender sen a súa apertura e destino ao uso e servizo públicos. Para acadar tal fin e dende o primeiro momento, o Concello de Sada xa ten demandado un convenio coas distintas Administracións Públicas na procura de acadar un espazo destinado á recuperación da memoria histórica e ao estudo da vida e a obra de Emilia Pardo Bazán, ademais daqueloutros usos dotacionais públicos que se poidan concretar.
Aproveito a oportunidade para agradecer, unha vez máis, o monumental traballo feito por todas as e os sadenses que loitaron a prol dun Pazo de Meirás do pobo, e quero manifestar tamén o enorme privilexio e o inmenso orgullo que para min supón poder representar á cidadanía que busca unha Sada e unha Galiza máis libres e democráticas.
O Pazo, para o pobo.
Desde mi infancia, hace ya muchos años (ahora tengo 64) cada vez que veníamos a veranear a A Coruña desde Madrid, paseabamos por Sada. Mi abuelo siempre me contaba, cuando pasábamos cerca del Pazo, como les obligaron a dar dinero para "comprarle" el Pazo de la Pardo Bazán a Franco. Con el transcurso de la vida tuve la inmensa suerte de venir a vivir a Sada y creo que mi abuelo estaría muy orgulloso de lo que habéis conseguido. Me siento orgullosa de vivir en esta villa.
Moitas grazas Ana polo teu comentario. Precisamente que o teu avó trasmitira esa memoria, a do abuso, a estorsión, o espolio relacionado co Pazo de Meirás fixo posible en boa medida a súa recuperación. Esa memoria que lembraba os abusos fixo posible que comezase a reclamación da propiedade unha vez morto o ditador. Esa transmisión oral foi na que beberon as organizacións que foron movilizando e traballando para reclamar a súa devolución durante décadas. Que investigadores se puxeran a traballar durante anos para documentar ese espolio. No concello de Sada, da que todas e todos nos sentimos tamén orgullosas, traballouse arreo, fundamentalmente desde o ano 2007 na que se instou desde a administración local a que o Pazo fose declarado como Ben de Interese Cultural, clave no proceso. Foi un traballo conxunto de moitas persoas, de moitas entidades e das administracións. Nesta Asociación ACIP sentimonos tamén moi orgullosos e orgullosas de ter colaborado e aportado o noso grao de area.
Mais a clave de todo, foi a Memoria de persoas como o teu avó. E que a transmitiran. Se algunha magoa ten todo isto é o tarde que chegamos e que as persoas que sufriron en vida o espolio e a represión franquista, non poideran ver o dia no que o patrimonio público tomaba posesión da propiedade.
Un saudo, e reiteramos as grazas pola tua mensaxe