Teresa Ramiro
Choveu. No ceo a lúa apenas se deixa ver nesta noite dun novembro frío e gris. Resoa o mar a través das ondas que bican a area na praia de San Amaro, no ar séntese un berro, un berro capaz de atravesar as augas e o tempo; o mar ábrese para deixar ceibes todas as voces mergulladas. Un cántico emerxe do alén compasando o berro mollado, nel distínguense as voces que Lugrís agochou nos bucios para que sobreviviran ás tempestades, ás que gravidou nunha paleta de cores e somerxeu nas profundidades para que todas as bocas beban unha auga nova, as voces que enredou cun ecoar de versos nos cabelos dunha serea alada camiño dos Sargazos.
As voces cando calan van ao mar…!
Do mar emerxen as voces dos mariñeiros cubertos de salitre e viño, náufragos das tabernas, aquelas —as voces— que perderon a alma e o destino antes de embarcar rumbo aos caladoiros.
A voz de Iván, aquel meniño que moraba nun barrio obreiro e corría pola area de San Amaro, medrando no soño de meter a lúa nun chinchorro e navegar, navegar tras o vento e pendurar un orballo de pétalas nun arco iris de vida, pero o galope dun cabalo navegaba polas súas veas provocando tempestades de lume, espellismo cruel! Hoxe o seu corazón volveu xogar coa area, o vento adormeceuno ao relente dun albor.
As voces cando morren van ás estrelas…!
Aquelas que Avilés de Taramancos foi deitando no mar, baixo as pedras da Rabaleira, do Grelle, do Xanrei, facendo delas a casa dos mortos. Voces axitadas que deixou agochadas como ofrenda aos deuses nas Moradías do Vento, na Furna dos Negros, na Furna dos Touciños, entre a néboa, cando navegaba esquecido do tempo, escoitando o zunido dos vagalumes e soñaba con ter unha casa en Chachauí, e naufragar nun mar de orballo. Pedras do mar gardiás de voces.
Na noite soa un berro que penetra nas tebras, no meu corpo, lanzo o meu ollar cara á enseada, oio esa voz que gardou a terra, un calafrío me percorre, o mesmo que ti debiches sentir
aquela noite, cando aquel disparo atravesou a túa caluga e o teu corpo caeu tendido sobre a herba de Punta Herminia. O teu sangue correu, correu sobre a terra ata mesturarse coas augas do mar. Esa voz que me aloumiñaba logo de cantar o cuco e que camiña sempre comigo.
As voces cando dormen van á terra…!
Hoxe sei que é verdade que o home preñou o tempo —inaccesíbel—. Porque aínda que as voces calen, o mar devólveas ao vento.
Chove.
Soan os bucios, o Berro Mollado de Outón fai medrar o mar.
Nota aclaratoria. O berro mollado é unha variante
persoal de Pablo Outón sobre o berro seco, orixinario
de San Fins, Cabana de Bergantiños
Ilustración de Xacobe Anido