Xosé Iglesias
Sobrevivir. Renacer das cinzas. Emerxer do naufraxio e aspirar nos pulmóns todo o aire do mundo. Recolocar no seu espazo as cadernas, os cravos, todas as madeiras que compoñen a columna, o esqueleto. Voltar ao corpo o peso da alma. 21 gramos de formas, de fasquías, de proas que saben do impacto mortal. Espiráculos que de novo cospen no horizonte toda a esperanza da vida.
Morreu para sempre o carpinteiro de ribeira de Cee, Pedro da Montañesa? Non. Non para min, que teño nas mans toda a súa obra viva. E todas as liñas de flotación dos seus navíos.
Sucarán algunha vez as esquilmadas baleas francas a nosa pupila? Veremos os cachalotes emerxer do abismo cun gran kraken entre os seus cairos? Cantas veces lle teremos que pedir perdón ao mar? A todos os deuses que arponeamos.
Eu coñecín de preto a fábrica dos soños. As gradas da Sícar onde ducias de homes construían un ser. Vai a quilla, van as costelas, vai a pel…
Que ten a obra viva dun navío no seu interior senón o mesmo corazón dos cetáceos?
Eu vin construír grandes baleas azuis. Grandes xibartes que abrían as súas aletas-ás ao primeiro contacto coa auga na botadura. Vinas adentrase no mar, no mar nación dos cetáceos. Nación de todos os racús, botes, lanchas xeiteiras,
dornas, pesqueiros construídos con todo o amor.
Por que o amor os devorou?
Velaquí a vida secreta dos meus soños. As imaxes que pasan pola miña memoria na fase REM cada noite. Nación mar. Renacer do esquecemento. Viaxar dende a fecundación do óvulo, dende a primeira quilla asentada nos picadeiros, ate hoxe.
Nós, que non sabemos máis que o que levamos aprendido.
Fican nestas acuarelas as metamorfoses da vida. O surrealismo que se agocha no inconsciente e revive.
Vivo rodeado de centos de cetáceos que aínda non saben que un día a tapa da bodega de proa será o seu espiráculo…
