Xacobe Anido Castro
Meu
pai cóntame moitas historias cando imos
pasear por Sada ou polos arredores. Imos por todos os sitios! Grazas a el xa
coñezo moitos lugares como o canón de Fontán, o barrio mariñeiro, a Terraza, a
praia de Gandarío, etc… Vou con el cando se aburre na casa e lévame desde que
eu era moi pequeno. O que máis me gusta de ir é que me conta historias
inventadas de sitios polos que pasamos como:
pai cóntame moitas historias cando imos
pasear por Sada ou polos arredores. Imos por todos os sitios! Grazas a el xa
coñezo moitos lugares como o canón de Fontán, o barrio mariñeiro, a Terraza, a
praia de Gandarío, etc… Vou con el cando se aburre na casa e lévame desde que
eu era moi pequeno. O que máis me gusta de ir é que me conta historias
inventadas de sitios polos que pasamos como:
A
LENDA DA CIDADE PERDIDA
LENDA DA CIDADE PERDIDA
Hai
miles de anos, na Lagoa, existía unha enorme cidade moi poboada por xente de
toda clase. No seu momento foi moi coñecida pero xusto o 25 de xullo (día de
Galicia) a cidade empezou a tremer e tremer por causa dun terremoto. Abriuse
unha grande fenda na terra que fixo que a cidade desaparecera. Cando a cidade
estivo toda debaixo da terra, a fenda cerrouse. Tempo despois creceron uns
piñeiros no lugar dela.
miles de anos, na Lagoa, existía unha enorme cidade moi poboada por xente de
toda clase. No seu momento foi moi coñecida pero xusto o 25 de xullo (día de
Galicia) a cidade empezou a tremer e tremer por causa dun terremoto. Abriuse
unha grande fenda na terra que fixo que a cidade desaparecera. Cando a cidade
estivo toda debaixo da terra, a fenda cerrouse. Tempo despois creceron uns
piñeiros no lugar dela.
A
SEREA DE PENAMOURA
SEREA DE PENAMOURA
Esta
historia ocorreu cando o meu pai tiña once anos, na Aldea de Abaixo de Insua,
no outro lado da ría. Era cando o seu tío avó, chamado Raimundo, contáballe ao
meu pai o seu encontro coa serea de Penamoura.
historia ocorreu cando o meu pai tiña once anos, na Aldea de Abaixo de Insua,
no outro lado da ría. Era cando o seu tío avó, chamado Raimundo, contáballe ao
meu pai o seu encontro coa serea de Penamoura.
Un
día de cando Raimundo era xove foi camiñar pola praia dos Xurelos. Foi co seu
pai, cando a marea andaba baixa. El, como quixo explorar a praia, meteuse nunha
cova mentres que o seu pai falaba cun amigo. Cando saíu dela, nunha rocha no
mar veu unha SEREA! El non o podía crer, pechou os ollos e… desapareceu. Logo
volveu co seu pai e non volveu falar daquilo en moitos anos.
día de cando Raimundo era xove foi camiñar pola praia dos Xurelos. Foi co seu
pai, cando a marea andaba baixa. El, como quixo explorar a praia, meteuse nunha
cova mentres que o seu pai falaba cun amigo. Cando saíu dela, nunha rocha no
mar veu unha SEREA! El non o podía crer, pechou os ollos e… desapareceu. Logo
volveu co seu pai e non volveu falar daquilo en moitos anos.
O
PAÍS DA ETERNA PRIMAVERA
PAÍS DA ETERNA PRIMAVERA
Meu
pai di que só é produto da imaxinación, outros din que é un mundo máxico fóra
do alcance dalgún home adulto ou dalgunha persoa sen imaxinación; eu creo que é
o paraíso onde todos os aquí presentes viven. Este paraíso é coñecido como
Sada. Non é que neste lugar sexa primavera todos os días, senón que o que teña
ollos verdadeiros e cabeza de neno pode percibir a brisa e a calor da
primavera.
pai di que só é produto da imaxinación, outros din que é un mundo máxico fóra
do alcance dalgún home adulto ou dalgunha persoa sen imaxinación; eu creo que é
o paraíso onde todos os aquí presentes viven. Este paraíso é coñecido como
Sada. Non é que neste lugar sexa primavera todos os días, senón que o que teña
ollos verdadeiros e cabeza de neno pode percibir a brisa e a calor da
primavera.
O
INGLÉS E A SADENSE
INGLÉS E A SADENSE
Como
supoño que xa saberedes, na anterior revista de Areal falei sobre o ataque dos
ingleses a Sada; pois ben, cando sucedía todo aquilo, no barrio mariñeiro, unha
muller de mediana idade observaba desde un balcón como os ingleses invadían
Sada cando veu algo marabilloso: un mozo vestido co uniforme dos ingleses. El
tamén a veu e namorou dela ao instante pero xamais puideron estar xuntos porque
el fixera un xuramento ante a bandeira inglesa: nunca podería casar cunha moza
dun país invadido.
supoño que xa saberedes, na anterior revista de Areal falei sobre o ataque dos
ingleses a Sada; pois ben, cando sucedía todo aquilo, no barrio mariñeiro, unha
muller de mediana idade observaba desde un balcón como os ingleses invadían
Sada cando veu algo marabilloso: un mozo vestido co uniforme dos ingleses. El
tamén a veu e namorou dela ao instante pero xamais puideron estar xuntos porque
el fixera un xuramento ante a bandeira inglesa: nunca podería casar cunha moza
dun país invadido.
 |
Ilustración orixinal de David Suárez “Geppe”
