PIAR E ANTEPEITO DUN HOME CHAMADO TERRA

Miguel Mosquera García

As súas maxestades verdes
abrazan ao aire verdes follas
cantan as follas ás polas das árbores
móvense nun valse de música nova
abanican ás lavandeiras de escuras cores
O paxe real, leva o babadeiro branco no pescozo
e arrastra a capa negra que cobre o seu lombo
báilaa no ar, na luz e no ventiño
chámano Merlo, paseriforme de vermes e insectos
é salvador de vidas daqueles que saben bicar
o manto das súas verdes maxestades
cuxas follas verdes ao aire abrazan
e cuxas polas recheas de follas, cantan
facendo música nova e, nun valse móvense
O Señor Lacaceiro do chan
recostado na túnica castaña dos seus reis
reiseñor do minguante caudal que enche a sala do trono
de terra e carcoma morta
esnaquizando o espazo de voo do seu paxe, o Merlo
cantan as follas alalás da Terra entrementres morren as polas
de soidade
saudade das maxestades cheios de bo corazón e vontade
que agardan ao forasteiro xunto co paxe e o lacaceiro
nas arcas do castelo, onde o caudal do río é levadeiro
e a espranza do baile, un valse, crescendo co aire
leva, festeiro, ao camiñante que apiques está de ver a imaxe
das súas maxestades cheias de follas
cantando e abrazando con polas e verdes

Traballaches as mans muller,
e traballaches tamén os pés:
ti sementaches a familia dende a terra
e traíaslles papas e pan,
e criáchesme a xeito de neno;
cando eu era chiquitito
ti vestías frores nos peitos
e agora que non tes mans muller,
agora que tampouco tes pés
críasme a mente do teu recordo
e tráesme o teu cheiro no nariz
e agora, vella nai, sementas a terra
dende o ceo.
César fuches naquel momento
e seguíchelo sendo cando te raptei
co ego da túa avaricia no meu seo.
Á vez Gaius fuches cando te torturei
na Roma erguida de alta testa
xa líder de seu e da potencia
o xuramento de riparme a vida mesma
crucificarme cando te liberara
da morte futura.
Malia vida do home
de emperador nome
que poder chantaba no momento,
cando ben chegou a hora,
decidiu volver fóra
á real vida patricia de nacemento
deixándose soio no abandono
sen vida nin dono
e foi cando eu dixen:
Abandonáronte os fieis
quiteiche os laureis
e crucifiqueite eu César derrotado,
que todo o mundo se lembre disto,
morriches de contado
coma Cristo.




Partillar

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *