As súas maxestades verdes
abrazan ao aire verdes follas
cantan as follas ás polas das árbores
móvense nun valse de música nova
abanican ás lavandeiras de escuras cores
O paxe real, leva o babadeiro branco no pescozo
e arrastra a capa negra que cobre o seu lombo
báilaa no ar, na luz e no ventiño
chámano Merlo, paseriforme de vermes e insectos
é salvador de vidas daqueles que saben bicar
o manto das súas verdes maxestades
cuxas follas verdes ao aire abrazan
e cuxas polas recheas de follas, cantan
facendo música nova e, nun valse móvense
O Señor Lacaceiro do chan
recostado na túnica castaña dos seus reis
reiseñor do minguante caudal que enche a sala do trono
de terra e carcoma morta
esnaquizando o espazo de voo do seu paxe, o Merlo
cantan as follas alalás da Terra entrementres morren as polas
de soidade
saudade das maxestades cheios de bo corazón e vontade
que agardan ao forasteiro xunto co paxe e o lacaceiro
nas arcas do castelo, onde o caudal do río é levadeiro
e a espranza do baile, un valse, crescendo co aire
leva, festeiro, ao camiñante que apiques está de ver a imaxe
das súas maxestades cheias de follas
cantando e abrazando con polas e verdes
PIAR E ANTEPEITO DUN HOME CHAMADO TERRA
Miguel Mosquera García
Traballaches as mans muller,
e traballaches tamén os pés:
ti sementaches a familia dende a terra
e traíaslles papas e pan,
e criáchesme a xeito de neno;
cando eu era chiquitito
ti vestías frores nos peitos
e agora que non tes mans muller,
agora que tampouco tes pés
críasme a mente do teu recordo
e tráesme o teu cheiro no nariz
e agora, vella nai, sementas a terra
dende o ceo.
César fuches naquel momento
e seguíchelo sendo cando te raptei
co ego da túa avaricia no meu seo.
Á vez Gaius fuches cando te torturei
na Roma erguida de alta testa
xa líder de seu e da potencia
o xuramento de riparme a vida mesma
crucificarme cando te liberara
da morte futura.
Malia vida do home
de emperador nome
que poder chantaba no momento,
cando ben chegou a hora,
decidiu volver fóra
á real vida patricia de nacemento
deixándose soio no abandono
sen vida nin dono
e foi cando eu dixen:
Abandonáronte os fieis
quiteiche os laureis
e crucifiqueite eu César derrotado,
que todo o mundo se lembre disto,
morriches de contado
coma Cristo.
