Ricardo Seixo
Manuel María, con Celestino Fernández de la Vega, Eduardo Blanco-Amor e Nemesio Barxa e Manuel María, no Museo Carlos Maside (Sada) en agosto de 1972.
Arquivo da Fundación Manuel María de Estudos Galegos.
Vaise o Miño entre ameneiros,
silentes brizos e ardoras
son testemuñas cantoras
destes teus días primeiros.
Atrás quedou a tristura
que deixou a despedida.
Cantos guieiros de vida
na túa literatura!
Andas agora a exexar
ao mundo na túa xanela
aí por Santa Sabela,
sonche tempos de agromar.
Son tempos de percorrer
os camiños das ausencias,
seguir a espertar conciencias,
luces a un novo mencer.
Luces que arelan encher
de vida a túa estadía,
e que sempre teñas día
pois nunca podes morrer.
Morrería o país enteiro,
perdendo o seu estandarte,
sen poder quererte e amarte
coa paixón do amor primeiro.
A paixón do camiñante
que en cada poema berra
as aldraxes a esta terra
dunha España asoballante.
Da España da hipocrisía,
proxeneta e explotadora
da clase traballadora,
contra ela ti, cada día.
Ese día que se pasa
e sentimos que te temos,
e contigo percorremos
cada andar da nosa casa.
Da casa, lugar perfecto,
Nación, nos dicires teus,
que nunca dará un adeus
a ti, oral arquitecto.
Que hoxe dormes en madeira
e mandas o teu cariño,
enchendo as augas do Miño,
a anegar Galicia enteira.
A Galicia túa que esperta
e, seguindo o teu compromiso,
xa nunca ha pedir permiso
para exercer dela mesma.
A Coruña, 2005.
