“UP HIGHER”

Quijote

Estábase quedando unha anoitecida moi agradable así que, antes de marchar para casa, fun dar un paseo ó carón do mar. O sol afundíase ao lonxe e as luces do peirao xa comezaban a brillar timidamente enriba das ondas. Cun sorriso apoucado e os ollos perdidos no pensamento, daba conta da miña felicidade. É que, ás veces, a casualidade ou a fortuna de estar onde non tiñas que estar, pero estabas, cámbiache a vida para ben; claro que outras veces resulta ó contrario. Para min, foi unha sorte estar onde non debería o día que espertou Eva. 

Agora todo era perfecto: tiñamos un fillo e abofé que eramos unha familia feliz. 
Ía xa para sete anos que Eva e máis eu caeramos en Sada. Aquí acolléronnos como a uns deles, tan xenerosamente, que nós trocámonos nuns deles tamén. E que Sada, a pesares de ser unha capital de longa extensión e unha cidade trepidante, endexamais te deixa de agasallar co agarimo da súa hospitalidade mariñeira. Polo menos eu, xa non concibiría a miña existencia lonxe do acuruxo da miña Sada querida, lonxe da miña xente…, lonxe do recendo do mar… 
Remexendo e remexendo nos pensamentos, asomáronseme bagoas ós ollos -pode que por medo a tanta felicidade- e veume ao recordo o día no que coñecín a Eva. 
Polos movementos dos da bata branca xa se vía que andaban a preparar un novo envío. Eu estaba tranquilo pois, a min, nunca me tocaba, xa que era un impertérrito suplente. Pero aquel día algo se debeu escangallar que me tocou. Nin conta conta me din de como e cando fun desconectado. 
Supoño que me sacarían do Obradoiro Principal -coma xa tiña visto que facían con algún dos meus compañeiros máis avantaxados- pechado nunha daquelas cápsulas con forma de sarcófago as que lle pegaban un cartel fluorescente que poñía: “UP HIGHER”. Eu chamáballes: caixas de mortos, pois endexamais volviamos ver a quen tiña a mala sorte de ser metido nunha delas. E dende logo, tampouco ninguén de nós fora capaz de coñecer nunca o misterioso destino daqueles envíos. 
Morto ou non morto, ou como fora, encontrábame totalmente desorientado nun lugar estraño. Non recordaba nada; nin sequera fun quen de caer na conta de como nin cando a tapa daquela sinistra caixa me fora pechada e agora aberta. Atopábame deitado naquel oco anatómico coma cando espertas dunha inconsciencia profunda e recordas pesadelos inexplicables. Tiña moi debilitadas as articulacións e custábame moverme, polo que me levei a pensar que o tempo da miña inmobilidade fora, probablemente, ben longo. ¿Que estaba a acontecer…? ¿Podería ser vítima dun experimento que eu descoñecía…? ¿Tería feito unha longa viaxe ata algún outro planeta insospeitado…? Naqueles apaixonantes anos da década dos oitenta calquera cousa podía acontecer. 
Non sen tempo, fun atopando a maneira de me levantar e ó cabo dunhas horas xa camiñaba erguido, inda que con certa dificultade. Atopábame nunha inmensa nave ovalada cunha bóveda xigante de cristal -ou iso parecía- por onde entraba con moita forza a luz. As paredes eran dun material metálico moi claro con aspecto anacarado. Uns tubiños lixeiros que coroaban as paredes espallaban auga xeada moi finiña, coma se orballase. O sistema era orixinal: coa calor, a auga facíase vapor frío e refrixeraba dunha maneira moi agradábel enchendo o espazo cunha néboa agarimosa. Coa luz xogando por entre aquela neboeira e brillando nas paredes anacaradas, dábame a sensación de estar no interior baleiro dunha xigantesca bucina; mais cando puiden centrar a miña visión, decateime de que aquel era un gran laboratorio cheo de máquinas. Moitas delas semellaban aparellos de facer deportes estáticos; outras, eran o máis parecido ós trebellos cos que tiña argallado no meu cerebro o instrutor xefe de intelixencia do obradoiro principal durante o tempo que fun obxecto dun programa de Telepatía Conivente. Acornelladas no fondo da nave amoreábanse moitas das intrigantes caixas “UP HIGHER”, polo que deducín que aquel era o lugar secreto de destino dos envíos desde o Obradoiro Principal. Pero no vin a ningún dos compañeiros que me precederan. 
-Ola! -berrei repetidas veces-, hai alguén aquí? Ninguén contestou, e seguín escudriñando todo aquilo ata chegar a comprobar que, certamente, nada con intelixencia andaba por alí. Sorprendérame que moitas maquinas estiveran prendidas como tamén case todos os ordenadores. Busquei entón unha saída, pero aquelas paredes duns seis metros de alto eran continuas -ou iso parecía- sen ningunha porta nin ventá. Non estaba sobrado de forzas e sen a enerxía necesaria non era doado pensar. Co animo de descansar, senteime nunha cadeira calquera das que había moitas fronte dun ordenador e, coa mesma, este prendeuse e faloume: “Ola! AMM50. Que podo facer por ti… ?” Afeito como estaba a traballar con calquera clase de ordenador, non me sorprendeu que se prendera e me falara, pero… como sabía o meu nome…?, como me identificara…? Botei horas e horas preguntándolle cousas pero, non sendo vaguidades, nada que necesitase saber me respondeu. Maiormente as súas respostas foron: “síntoo. Non hai resultado. Materia reservada”. Pero con moita paciencia e Botando man das miñas habilidades no terreo da informática, puiden ir sacando datos cos que achar algunha información. Descubrín, por exemplo, que aquel era un recinto onde nos traían para adestrarnos nun programa novo e revolucionario que sinalaban co rimbombante nome de: “REPRODUCCIÓN ALTERNATIVA SOSTIBLE”. Cos datos que puiden apañar, supuxen que andaba moi afastado do meu país, pero non fun capaz de identificar aquel lugar que sempre nomeaban coas siglas: “E.E.PM.”. Cheguei, entón, a sospeitar se non me atoparía noutro planeta. 
Falto coma estaba de enerxía e sen ter encontrado o modo de recuperala, din en pensar si sería aquela a fin da miña existencia. Era inxusto! Pois a pesares da miña xuventude, podía presumir dunha longa e limpa folla de servizos. Non ía renderme!; ós 23 anos aínda tes moito que ofrecer. 
Andaba perdido polos meus pensamentos cando, a única caixa “UP HIGHER” non amoreada no fondo da nave e que estaba sobre unha daquelas máquinas, comezou a abrirse lentamente. Achegueime axiña, onda ela, coa esperanza de encontrarme con algún dos meus vellos compañeiros. Pero non foi tal. Era un de nós, pero non coma nós…; aquel compañeiro era femia. Eu comprendía ben que houbese femias nos humanos; era lóxico e necesario que así fose: eles reproducíanse. Pero nós…? A nós facíannos; e facíannos todos machos. Así que non daba crédito ó que estaba a contemplar. 
Tiven que esperar máis de dúas horas a que volvese en si. Aínda que estaba desexando falarlle, o tempo non medraba demasiado pois non deixei de mirala ensimesmado e cun rebulir nos meus circuítos que endexamais sentira. Era unha beleza! O seu corpo xa estaba feito, como o meu, de material orgánico moi semellante ós dos humanos. Iso sorprendíame pois, segundo tiña sabido, eu era o primeiro e único exemplar de tales características; o prototipo dun proxecto experimental. No coñecía a existencia doutro androide semellante a min. Ademais ela era unha femia, a única femia que, eu soubera, existía entre nós. Pero encantábame que estivera alí. Sentíame ben ó carón dela e parecíame moi fermosa. Cando abriu os ollos e vin o mar verde-azulado das súas pupilas, toleei namorado. 
-Ola! Estás ben? -Díxenlle. 
-Ola! AMM50. Estou ben. Grazas! Chámome ENG61, aínda que preferiría que me chamases Eva; gústame máis! -dixo sen parar e proseguiu: “bótame unha man e sácame de aquí”. 
Co seu brazo esquerdo sobre os meus ombros e co meu dereito colléndoa pola cintura, camiñamos xuntos ata que se puido ter en pé ela soa. Quedaríame quedo dese xeito para sempre, co aloumiño da miña man naquel brando e aveludado van. 
De súpeto, a luz comezou a deixar de entrar con forza pola bóveda ata que escureceu de todo. Unha sirena atronou polos altofalantes da nave, prendeuse a iluminación artificial e a auga xeada deixou de producir a néboa refrixeradora. No chan dos extremos do corredor central da nave, abríronse dous pasadizos agochados por onde saíron mulleres e homes con batas brancas, cada un deles co seu androide respectivo. Eva, entón, empurrándome, obrigoume a agocharme con ela. 
-Eses humanos de bata branca nada bo nos han facer! -Espetoume alporizada. 
Eu recoñecera nos androides, que por alí saíran, a algún dos meus compañeiros, e víraos ben; nada me parecía estraño. Nós estabamos para facer os traballos dos humanos e simplemente era o que facían. Pero ENG61, é dicir Eva, non paraba de falar sobre o perigosos que eran para nós, en concreto, os homes aqueles da bata branca. 
-Pero é que non te das de conta que somos totalmente diferentes ós nosos compañeiros? Hannos aproveitar coma “coelliños de indias” e logo poñernos nun museo -dixo. 
Non paraba de falar e cada cousa que dicía era una nova para min. O parecer encontrabámonos nun obradoiro experimental na superficie dun planeta novo, do que non coñecía o nome, cunha alta radiación que impedía saír ó exterior. Constantemente facían explosión e outras cousas para conseguir crear unha atmosfera protectora, pero nada conseguiran ata o momento. Polo que ela sabía, os homes de bata branca fabricárannos a súa imaxe e semellanza, así que nós tíñamos órganos sexuais coma eles. Díxome que fixeran innumerables experimentos e cambios co meu corpo ata con-seguir o que tiña e que logo fabricaran o dela coa fin de emparellarnos e que nós procreáramos. Segundo ela, eu levaba máis de vinte anos desconectado esperando a que ela chegase. Tamén aseguraba que era a véspera do día previsto para facer o experimento de xuntarnos. Querían facelo coincidir coa celebración da entrada do novo milenio. Sorprendeume moito saber que aquel era o 31 de Decembro de 2999. 
-Non podemos quedar aquí. Temos que fuxir! Temos que fuxir! -Repetía ela constantemente. 
En canto descubriron que Eva e máis eu desapareceramos, formouse un bo alboroto que aproveitamos para correr e colarnos por un dos pasadizos do chan. Alí había varias naves de transporte interplanetario. Nin Eva nin eu sabiamos pilotar ningunha pero tiñamos que fuxir e había que intentalo. Metémonos nunha pequena de dúas prazas e foi máis doado do previsto. Aquela máquina marabillosa facía ela soíña todo o que lle pedías só con falarlle. “Rumbo cara a terra!” dixémoslle, e prendeu motores, empurrouse coma un cabalo e saíu cara o espazo sen ningún atranco. Foi tal a velocidade que colleu de súpeto que perdemos a conciencia. Cando espertamos, flotabamos no medio do mar dentro daquela cápsula e uns mariñeiros tentaban de nos sacar. Non sabiamos onde foramos caer, pero era unha baía moi fermosa. Creo que nese momento bicámonos Eva e mais eu pola primeira vez, e que sentín, tamén pola primeira vez, un desenfreado impulso no corpo que me facía abrazala. 
Os mariñeiros ofrecéronnos roupas coas que nos vestir e quedábannos ben. Eva estaba moi elegante e fermosa. Polo que se vía ninguén sospeitaba que eramos uns androides –os de bata branca fixeran un bo traballo-. Nós endexamais dixemos que non eramos humanos. Agora xa case cremos que o que non somos é androides. Dende logo o noso fillo non o é… é un sadense!

Partillar

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *