UNHA PARÁBOLA DOS DOUS MUNDOS

Manuel Lugrís Rodríguez
Dessiré
e John descenderon do grande pailebote  turístico
no porto de A Coruña un xoves  de
setembro en sol de día aberto e nubes fuxidías, 
na escorregada suor do meridía por terraza  e solaina. Era a súa viaxe no cruceiro de
xubilados  do plan de pensións que
aforraran por toda  a vida de traballo en
Bristol, nos días sen luz de  inverno e
na monotonía do calendario que non  ten
anécdota nin miscelánea.  


Foron cara o
transporte público que corría  polo Paseo
Marítimo en dirección á Torre de  Hércules
e viron o tempo presente como calidoscopio 
de mil sentidos satisfeitos na seguranza do  seu camiñar polas pedras que ruben cara ó
faro  mais antigo do mundo. Pero, antes
de tomar a  encosta sentaron no peitoril
para respirar fondamente  o salitre que
chegaba dende as rompentes  de Punta
Herminia envolto na calor daquel prematuro 
outono galego. E alí, sumidos no aire e na  fermosura verdecente da fragante aba,
sentiron a  satisfacción de toda unha
vida plena e xangal que  agora estaba no
seu cumio dese benestar ao que  tiñan
dereito e do que se sentían propietarios.  

A escasos metros, a baixar pola estrada que  arrodea a península, en infraluz dun chamizo
de  latas e cartóns, augas fedorentas e
flores silvestres  revellidas en vento de
cheiro e bafo pútrido  dos días sen ducha
e sen xabón, están Nuri e  Amina. El é
Nuredin el Galib. Ela é a súa dona.  Hai
dous meses chegaron en remesa de refuxio, 
atafegados nun autobús de ONG dende as fronteiras  da UE con stop obrigado no campamento  de Siofok, a rentes das doces marxes do Lago  Balatón, logo de fuxiren, cos seus fillos
Adib e  Raisa, dos arrabaldos de Aleppo
en festa permanente  de obuses e
bombardeos por catro meses  de morte e
desolación.  

Nuri é médico. Doutor no
hospital francés  da segunda cidade siria
onde coñecera, vai xa  de dez anos, a súa
muller, a que exercía de auxiliar, 
aide soignante, no departamento de pediatría  e coa que casara en poucos meses. Pero a  guerra e as bombas de Asad e dos insurxentes,  destruirán o seu modo de vida e as esperanzas  de futuro que tiñan postas naquel estatus de  certa existencia desafogada. Un status como
el  cumpría, de teren os europeos que
esculcaba  nas canles de televisión que
estaba a visualizar  antes de que a
violencia rematara coa súa antena,  co
seu aparato e coa súa casa.  

Casualmente,
paseaba aquela mañá, con periódico  baixo
o brazo e os anteollos escrutadores  enriba
das meixelas, o escritor, mestre e pensador 
Lino Mariño Ameixende, un galego de cen 
por cen intelixencia, e recoñecido tertuliano nos  espazos de debate e nas páxinas de opinión
mais  sobranceiras de todos os diarios do
país. Ía, como  soia facer con
frecuencia, a percorrer o itinerario  da
antiga estrada de circunvalación, a que  incidía,
agora, con moitos tramos do Paseo Marítimo 
e que lle estaba a servir de lenitivo osixenante  ós seus setenta e tantos anos de mocidade  amortecida, como tantas veces gostaba de
amosar  nas súas aparicións públicas.  

Deu comezo a ascensión da empinada encosta,  xusto por diante de Dessiré e John que  aínda estaban a sentar na varanda e, case non
de  reparar na súa presenza, escoitou
unhas inintelixibles  palabras nunha
lingua que mesmo semellaba  un
macarrónico inglés con profundo  acento
de suaves eses e iotas aspiradas entre  sílabas
mal construídas e palabras inconexas:  

-…mani,
mani, mani…-  

A poucos metros Nuri, na
compaña do cativo  Adib, estendía a súa
man, a pedir “algo”. O que  fose. Unha
moeda, un anaco de comida, un bo  sorriso
quizais… A parella británica semellaba 
non escoitar aquelas verbas fónicas e non ver os  brazos abertos en linguaxe universal de caridade  que ofertaban os dous esmoleiros sirios. Eran
a  imaxe esperpéntica do refuxio
aterecido en demagoxia  e falsidade dos
xerifaltes políticos que mesmo  semellaban
lavar as súas suxas conciencias  coa
miseria, indixencia e desventura á que penalizaran  ós que din socorrer, nun estado de
imposibilidade  física de atención. Só a
fotografía na primeira  folla dos xornais
importa. Acoller ós desvalidos  como
reclamo da súa condición de xentes  civilizadas
e fondamente democráticas. Acollelos  e
levalos á fame e a desdita, pois non é posible 
repartir aquilo do que se carece. Política de esca
parate,
mellor dito de pantalla  que no eido
dixital dispersa  a súa mentira polos  catro puntos cardinais en  reclamo de un El Dorado  que non é mais que un reino  de Hades chapado en ouro  toledano.  

John tomou polo ombreiro  á súa
dona e levantou  violentamente cun aceno  de desprezo cara a parella  de necesitados e a  cruzar a ollada, en fite, coa  de Lino que permanecía  estantío a escasos dous  metros deles. Neste intre  pulsou un novo xesto, perfectamente  dirixido á intelixencia  do escritor, como  unha suma de complicidade  contra do alleo con todo  o que significaba a estampa  de Nuri entre os  dous europeos, inglés e galego, identificados
en  cabal circunstancia.  

O dúo de refuxiados caeron cara ó seu
recuncho  a refungaren na súa linguaxe e
maldicindo  a hora en que viñeron a dar
neste recanto  ibérico. Nuri acordou do
seu cuñado Chutqui  que a estas horas
estaba nun campamento de  Xordania baixo
a tutela de ACNUR. Era pobre  e non puido
costear a viaxe até Europa pero  agora
atopábase en mellor situación que a súa.  

Pola súa banda Lino, aspirando fondamente,  outra volta, o aire límpido da mañá, seguiu o
seu  paseo de home branco e eurocéntrico
pola pradeira  que arrodea a Torre de
Hércules e cos pensamentos  que se abrían
paso no seu maxín. Pensamentos  que
estaban la liña do que se tratara o  dia
anterior no debate radiofónico dos mércores 
do que era voz invitada habitual e na que se discutían  os asuntos máis vixentes da actualidade  local e internacional. O mantedor puxera
sobre  do tapete o tema da “invasión” dos
refuxiados na  Unión Europea. Era algo
que preocupaba, algo  que aínda que
estaba aló lonxe, nos países do  Leste,
nas zonas marxinais do Occidente civilizado, 
era un perigo que os eruditos do Estado do  Benestar estaban dispostos a pór en
evidencia.  Cal era o argumento mais
sólido que alí se manifestara?  Quizais
el fora unha voz un tanto discordante,  quizais…
Ben, non era xa quen de interpretar  nin
as súas propias palabras. Non era  quen
de ter unha idea máis  perfecta que a que
expuxera  alí. E esta era a que sostiña,  agora mais sólida, como  en convencemento absoluto  de que atinara ben.  En resumo esta era a argumentación:  o problema dos  refuxiados está mal interpretado  por todos. Os panexiristas  da solidariedade,  os adaíles dos valores paneuropeos,  os gardiáns da  ortodoxia liberal.. En fin a  masa crítica dun continente  e dunha cultura que vive xa  na recta final do seu Imperio  e non quere asumilo.  

Iso dixera e iso era o  que fixera furor de controversias  nas redes sociais e,  mesmo, na propia prensa  do día seguinte. Mantivera  a teoría da dificultade e,  mesmo, da improcedencia da integración
radical  dos recen chegados ó noso espazo
público. Argumentara  de que o corpo
social de Europa era o  resultado dun
compendio histórico conformado  por tres
ingredientes fundamentais: a herdanza  grecolatina,
o cristianismo e os valores da ilustración 
e da revolución. Ese conglomerado de ideas  e doutrinas, é a mestura proxectada o longo
da  historia e o resultado do que hoxe
chamamos democracias  avanzadas que
harmonizan a sociedade  civil actual e os
principios que concordara a filosofía  dos
fundadores da Europa comunitaria aló  na
década dos cincuenta do século pasado.  

Mais
a sociedade islámica, realmente está  ancorada
aínda na súa Idade Media e non pode  asimilar
de forma íntegra estes fundamentos, xa  que
as tensións internas que conleva o debate 
ideolóxico, non se dirimen en termos de relativo  senón en formulacións finalistas en si
mesmas.  Lino comprendeu o realismo das
súas palabras,  ollando nas dúas
direccións en que a súa vista  estaba a
percibir a realidade: Nuri afundido no  escuro
da súa sombra e John alonxándose, o máis 
axiña posible, da súa presenza. Eran os dous  mundos que se afastaban en todos os sentidos.  

O escritor tamén apurou o paso, entrando  na cidade que vivía allea o drama que levaba
no  seu interior. Un drama que era de
todos e que  todos esquecían dentro dos
seu cativos e propios  dramas das cousas
e das horas.  
________________________________________
Imaxe: “Cara ó faro
máis antigo do mundo”
  Orixinal de M.
Suárez de Concha
  CREACIÓN 

Partillar

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *