Manuel Lugrís Rodríguez
Dessiré
e John descenderon do grande pailebote turístico
no porto de A Coruña un xoves de
setembro en sol de día aberto e nubes fuxidías,
na escorregada suor do meridía por terraza e solaina. Era a súa viaxe no cruceiro de
xubilados do plan de pensións que
aforraran por toda a vida de traballo en
Bristol, nos días sen luz de inverno e
na monotonía do calendario que non ten
anécdota nin miscelánea.
e John descenderon do grande pailebote turístico
no porto de A Coruña un xoves de
setembro en sol de día aberto e nubes fuxidías,
na escorregada suor do meridía por terraza e solaina. Era a súa viaxe no cruceiro de
xubilados do plan de pensións que
aforraran por toda a vida de traballo en
Bristol, nos días sen luz de inverno e
na monotonía do calendario que non ten
anécdota nin miscelánea.
Foron cara o
transporte público que corría polo Paseo
Marítimo en dirección á Torre de Hércules
e viron o tempo presente como calidoscopio
de mil sentidos satisfeitos na seguranza do seu camiñar polas pedras que ruben cara ó
faro mais antigo do mundo. Pero, antes
de tomar a encosta sentaron no peitoril
para respirar fondamente o salitre que
chegaba dende as rompentes de Punta
Herminia envolto na calor daquel prematuro
outono galego. E alí, sumidos no aire e na fermosura verdecente da fragante aba,
sentiron a satisfacción de toda unha
vida plena e xangal que agora estaba no
seu cumio dese benestar ao que tiñan
dereito e do que se sentían propietarios.
transporte público que corría polo Paseo
Marítimo en dirección á Torre de Hércules
e viron o tempo presente como calidoscopio
de mil sentidos satisfeitos na seguranza do seu camiñar polas pedras que ruben cara ó
faro mais antigo do mundo. Pero, antes
de tomar a encosta sentaron no peitoril
para respirar fondamente o salitre que
chegaba dende as rompentes de Punta
Herminia envolto na calor daquel prematuro
outono galego. E alí, sumidos no aire e na fermosura verdecente da fragante aba,
sentiron a satisfacción de toda unha
vida plena e xangal que agora estaba no
seu cumio dese benestar ao que tiñan
dereito e do que se sentían propietarios.
A escasos metros, a baixar pola estrada que arrodea a península, en infraluz dun chamizo
de latas e cartóns, augas fedorentas e
flores silvestres revellidas en vento de
cheiro e bafo pútrido dos días sen ducha
e sen xabón, están Nuri e Amina. El é
Nuredin el Galib. Ela é a súa dona. Hai
dous meses chegaron en remesa de refuxio,
atafegados nun autobús de ONG dende as fronteiras da UE con stop obrigado no campamento de Siofok, a rentes das doces marxes do Lago Balatón, logo de fuxiren, cos seus fillos
Adib e Raisa, dos arrabaldos de Aleppo
en festa permanente de obuses e
bombardeos por catro meses de morte e
desolación.
de latas e cartóns, augas fedorentas e
flores silvestres revellidas en vento de
cheiro e bafo pútrido dos días sen ducha
e sen xabón, están Nuri e Amina. El é
Nuredin el Galib. Ela é a súa dona. Hai
dous meses chegaron en remesa de refuxio,
atafegados nun autobús de ONG dende as fronteiras da UE con stop obrigado no campamento de Siofok, a rentes das doces marxes do Lago Balatón, logo de fuxiren, cos seus fillos
Adib e Raisa, dos arrabaldos de Aleppo
en festa permanente de obuses e
bombardeos por catro meses de morte e
desolación.
Nuri é médico. Doutor no
hospital francés da segunda cidade siria
onde coñecera, vai xa de dez anos, a súa
muller, a que exercía de auxiliar, aide soignante, no departamento de pediatría e coa que casara en poucos meses. Pero a guerra e as bombas de Asad e dos insurxentes, destruirán o seu modo de vida e as esperanzas de futuro que tiñan postas naquel estatus de certa existencia desafogada. Un status como
el cumpría, de teren os europeos que
esculcaba nas canles de televisión que
estaba a visualizar antes de que a
violencia rematara coa súa antena, co
seu aparato e coa súa casa.
hospital francés da segunda cidade siria
onde coñecera, vai xa de dez anos, a súa
muller, a que exercía de auxiliar, aide soignante, no departamento de pediatría e coa que casara en poucos meses. Pero a guerra e as bombas de Asad e dos insurxentes, destruirán o seu modo de vida e as esperanzas de futuro que tiñan postas naquel estatus de certa existencia desafogada. Un status como
el cumpría, de teren os europeos que
esculcaba nas canles de televisión que
estaba a visualizar antes de que a
violencia rematara coa súa antena, co
seu aparato e coa súa casa.
Casualmente,
paseaba aquela mañá, con periódico baixo
o brazo e os anteollos escrutadores enriba
das meixelas, o escritor, mestre e pensador
Lino Mariño Ameixende, un galego de cen
por cen intelixencia, e recoñecido tertuliano nos espazos de debate e nas páxinas de opinión
mais sobranceiras de todos os diarios do
país. Ía, como soia facer con
frecuencia, a percorrer o itinerario da
antiga estrada de circunvalación, a que incidía,
agora, con moitos tramos do Paseo Marítimo
e que lle estaba a servir de lenitivo osixenante ós seus setenta e tantos anos de mocidade amortecida, como tantas veces gostaba de
amosar nas súas aparicións públicas.
paseaba aquela mañá, con periódico baixo
o brazo e os anteollos escrutadores enriba
das meixelas, o escritor, mestre e pensador
Lino Mariño Ameixende, un galego de cen
por cen intelixencia, e recoñecido tertuliano nos espazos de debate e nas páxinas de opinión
mais sobranceiras de todos os diarios do
país. Ía, como soia facer con
frecuencia, a percorrer o itinerario da
antiga estrada de circunvalación, a que incidía,
agora, con moitos tramos do Paseo Marítimo
e que lle estaba a servir de lenitivo osixenante ós seus setenta e tantos anos de mocidade amortecida, como tantas veces gostaba de
amosar nas súas aparicións públicas.
Deu comezo a ascensión da empinada encosta, xusto por diante de Dessiré e John que aínda estaban a sentar na varanda e, case non
de reparar na súa presenza, escoitou
unhas inintelixibles palabras nunha
lingua que mesmo semellaba un
macarrónico inglés con profundo acento
de suaves eses e iotas aspiradas entre sílabas
mal construídas e palabras inconexas:
de reparar na súa presenza, escoitou
unhas inintelixibles palabras nunha
lingua que mesmo semellaba un
macarrónico inglés con profundo acento
de suaves eses e iotas aspiradas entre sílabas
mal construídas e palabras inconexas:
-…mani,
mani, mani…-
mani, mani…-
A poucos metros Nuri, na
compaña do cativo Adib, estendía a súa
man, a pedir “algo”. O que fose. Unha
moeda, un anaco de comida, un bo sorriso
quizais… A parella británica semellaba
non escoitar aquelas verbas fónicas e non ver os brazos abertos en linguaxe universal de caridade que ofertaban os dous esmoleiros sirios. Eran
a imaxe esperpéntica do refuxio
aterecido en demagoxia e falsidade dos
xerifaltes políticos que mesmo semellaban
lavar as súas suxas conciencias coa
miseria, indixencia e desventura á que penalizaran ós que din socorrer, nun estado de
imposibilidade física de atención. Só a
fotografía na primeira folla dos xornais
importa. Acoller ós desvalidos como
reclamo da súa condición de xentes civilizadas
e fondamente democráticas. Acollelos e
levalos á fame e a desdita, pois non é posible
repartir aquilo do que se carece. Política de escaparate,
mellor dito de pantalla que no eido
dixital dispersa a súa mentira polos catro puntos cardinais en reclamo de un El Dorado que non é mais que un reino de Hades chapado en ouro toledano.
compaña do cativo Adib, estendía a súa
man, a pedir “algo”. O que fose. Unha
moeda, un anaco de comida, un bo sorriso
quizais… A parella británica semellaba
non escoitar aquelas verbas fónicas e non ver os brazos abertos en linguaxe universal de caridade que ofertaban os dous esmoleiros sirios. Eran
a imaxe esperpéntica do refuxio
aterecido en demagoxia e falsidade dos
xerifaltes políticos que mesmo semellaban
lavar as súas suxas conciencias coa
miseria, indixencia e desventura á que penalizaran ós que din socorrer, nun estado de
imposibilidade física de atención. Só a
fotografía na primeira folla dos xornais
importa. Acoller ós desvalidos como
reclamo da súa condición de xentes civilizadas
e fondamente democráticas. Acollelos e
levalos á fame e a desdita, pois non é posible
repartir aquilo do que se carece. Política de escaparate,
mellor dito de pantalla que no eido
dixital dispersa a súa mentira polos catro puntos cardinais en reclamo de un El Dorado que non é mais que un reino de Hades chapado en ouro toledano.
John tomou polo ombreiro á súa
dona e levantou violentamente cun aceno de desprezo cara a parella de necesitados e a cruzar a ollada, en fite, coa de Lino que permanecía estantío a escasos dous metros deles. Neste intre pulsou un novo xesto, perfectamente dirixido á intelixencia do escritor, como unha suma de complicidade contra do alleo con todo o que significaba a estampa de Nuri entre os dous europeos, inglés e galego, identificados
en cabal circunstancia.
dona e levantou violentamente cun aceno de desprezo cara a parella de necesitados e a cruzar a ollada, en fite, coa de Lino que permanecía estantío a escasos dous metros deles. Neste intre pulsou un novo xesto, perfectamente dirixido á intelixencia do escritor, como unha suma de complicidade contra do alleo con todo o que significaba a estampa de Nuri entre os dous europeos, inglés e galego, identificados
en cabal circunstancia.
O dúo de refuxiados caeron cara ó seu
recuncho a refungaren na súa linguaxe e
maldicindo a hora en que viñeron a dar
neste recanto ibérico. Nuri acordou do
seu cuñado Chutqui que a estas horas
estaba nun campamento de Xordania baixo
a tutela de ACNUR. Era pobre e non puido
costear a viaxe até Europa pero agora
atopábase en mellor situación que a súa.
recuncho a refungaren na súa linguaxe e
maldicindo a hora en que viñeron a dar
neste recanto ibérico. Nuri acordou do
seu cuñado Chutqui que a estas horas
estaba nun campamento de Xordania baixo
a tutela de ACNUR. Era pobre e non puido
costear a viaxe até Europa pero agora
atopábase en mellor situación que a súa.
Pola súa banda Lino, aspirando fondamente, outra volta, o aire límpido da mañá, seguiu oseu paseo de home branco e eurocéntrico
pola pradeira que arrodea a Torre de
Hércules e cos pensamentos que se abrían
paso no seu maxín. Pensamentos que
estaban la liña do que se tratara o dia
anterior no debate radiofónico dos mércores
do que era voz invitada habitual e na que se discutían os asuntos máis vixentes da actualidade local e internacional. O mantedor puxera
sobre do tapete o tema da “invasión” dos
refuxiados na Unión Europea. Era algo
que preocupaba, algo que aínda que
estaba aló lonxe, nos países do Leste,
nas zonas marxinais do Occidente civilizado,
era un perigo que os eruditos do Estado do Benestar estaban dispostos a pór en
evidencia. Cal era o argumento mais
sólido que alí se manifestara? Quizais
el fora unha voz un tanto discordante, quizais…
Ben, non era xa quen de interpretar nin
as súas propias palabras. Non era quen
de ter unha idea máis perfecta que a que
expuxera alí. E esta era a que sostiña, agora mais sólida, como en convencemento absoluto de que atinara ben. En resumo esta era a argumentación: o problema dos refuxiados está mal interpretado por todos. Os panexiristas da solidariedade, os adaíles dos valores paneuropeos, os gardiáns da ortodoxia liberal.. En fin a masa crítica dun continente e dunha cultura que vive xa na recta final do seu Imperio e non quere asumilo.
Iso dixera e iso era o que fixera furor de controversias nas redes sociais e, mesmo, na propia prensa do día seguinte. Mantivera a teoría da dificultade e, mesmo, da improcedencia da integración
radical dos recen chegados ó noso espazo
público. Argumentara de que o corpo
social de Europa era o resultado dun
compendio histórico conformado por tres
ingredientes fundamentais: a herdanza grecolatina,
o cristianismo e os valores da ilustración
e da revolución. Ese conglomerado de ideas e doutrinas, é a mestura proxectada o longo
da historia e o resultado do que hoxe
chamamos democracias avanzadas que
harmonizan a sociedade civil actual e os
principios que concordara a filosofía dos
fundadores da Europa comunitaria aló na
década dos cincuenta do século pasado.
radical dos recen chegados ó noso espazo
público. Argumentara de que o corpo
social de Europa era o resultado dun
compendio histórico conformado por tres
ingredientes fundamentais: a herdanza grecolatina,
o cristianismo e os valores da ilustración
e da revolución. Ese conglomerado de ideas e doutrinas, é a mestura proxectada o longo
da historia e o resultado do que hoxe
chamamos democracias avanzadas que
harmonizan a sociedade civil actual e os
principios que concordara a filosofía dos
fundadores da Europa comunitaria aló na
década dos cincuenta do século pasado.
Mais
a sociedade islámica, realmente está ancorada
aínda na súa Idade Media e non pode asimilar
de forma íntegra estes fundamentos, xa que
as tensións internas que conleva o debate
ideolóxico, non se dirimen en termos de relativo senón en formulacións finalistas en si
mesmas. Lino comprendeu o realismo das
súas palabras, ollando nas dúas
direccións en que a súa vista estaba a
percibir a realidade: Nuri afundido no escuro
da súa sombra e John alonxándose, o máis
axiña posible, da súa presenza. Eran os dous mundos que se afastaban en todos os sentidos.
a sociedade islámica, realmente está ancorada
aínda na súa Idade Media e non pode asimilar
de forma íntegra estes fundamentos, xa que
as tensións internas que conleva o debate
ideolóxico, non se dirimen en termos de relativo senón en formulacións finalistas en si
mesmas. Lino comprendeu o realismo das
súas palabras, ollando nas dúas
direccións en que a súa vista estaba a
percibir a realidade: Nuri afundido no escuro
da súa sombra e John alonxándose, o máis
axiña posible, da súa presenza. Eran os dous mundos que se afastaban en todos os sentidos.
O escritor tamén apurou o paso, entrando na cidade que vivía allea o drama que levaba
no seu interior. Un drama que era de
todos e que todos esquecían dentro dos
seu cativos e propios dramas das cousas
e das horas.
no seu interior. Un drama que era de
todos e que todos esquecían dentro dos
seu cativos e propios dramas das cousas
e das horas.
________________________________________
Imaxe: “Cara ó faro
máis antigo do mundo” Orixinal de M.
Suárez de Concha CREACIÓN
máis antigo do mundo” Orixinal de M.
Suárez de Concha CREACIÓN
