As crónicas de Bran Xosé Duncan Urco
Editora 2013, 2014, 2015
Este pasado marzo, logo de vinte e catro meses de impaciente espera para os lectores, saía á luz o derradeiro volume dunha triloxía de fantasía en galego que, baixo o epígrafe de As crónicas de Bran, engloba os seguintes títulos: A revolta dos mestres (2013), A porta de Annwn (2014) e, finalmente, O solpor dos deuses (2015).
Aínda que non se trata de revelar demasiado da trama (para iso debedes falar co seu autor, Xosé Duncan, que estará encantado de atendervos en cuestión de spóilers), si podemos sinalar que a trama comeza con violencia, que non se escatima cando é necesaria, mergullándonos de cheo nun mundo duro e hostil onde a loita para sobrevivir é feroz.
Certamente, non todos padecen o mesmo grao de dureza pois, coma en todas partes, hai privilexiados, entre os que se conta a clase alta e ociosa da dourada cidade de Elawei, escavada nas entrañas da Montaña Sagrada onde, segundo se borboriña por aí, durme un dragón… Á cabeza da cidade está o Forxador, cuxo fillo, Bran, será quen nos leve por terra, mar e, talvez, por aire (non queremos desvelar demasiado) para darnos a coñecer todas as circunstancias e intereses persoais (a maioría ocultos e que iremos coñecendo aos poucos) que se confabulan para que o mundo no que vive se vexa sucado de súpeto polo caos, nunha estudada partida de xadrez na que antigos deuses teñen moito que perder.
Será no segundo volume no que, a carón deste mundo poboado de homes e mulleres rexos e forzas sobrenaturais, descubriremos que tamén aquí e agora, no noso propio universo (alternando coa historia que segue o seu percorrer no universo orixinal do Bran), ocorren cousas incribles que non sempre temos á vista. A sombra do corvo sobrevoa as páxinas da triloxía sen dar acougo para o repouso do principio ao fin, que promete ser devastador.
As crónicas de Bran, que pode alardear de ser a primeira triloxía de fantasía épica completa escrita e publicada na nosa lingua, ven acompañada, para maior pracer da lectora ou o lector, con ilustracións que poñen rostro e expresión a personaxes e ocorridos, saídas da tinta de Kaiser Wilhem -tamén coñecido como Carlos Calviño- no primeiro volume e, recollendo a testemuña co seu propio estilo, da man de José Ángel Ares no segundo e terceiro libro, e non podemos rematar sen amentar a maxistral acabado das capas do libro, obra do artista gráfico José María Picón.
A editorial onde se pode atopar a triloxía, Contos Estraños, aposta dende o seu nacemento por facer agromar na nosa literatura autores de fantasía, terror e ciencia-ficción que abondan noutras coordenadas literarias, e conseguiuno grazas ao proxecto da revista homónima –con acabado de libro-, Contos Estraños, que, publicada periodicamente dende 2011, recolle relatos de autores e autoras do xénero inéditos, a maioría, ata daquela.
Vanesa Santiago Vázquez
