Manuel
Lugrís Rodríguez
Lugrís Rodríguez
Cando
estamos a cumprir o ano “Lugrís Freire”, dedicado ao cento cincuenta
aniversario do seu nacemento, é necesario facer unha reflexión encol dos seus
principios ideolóxicos e da súa proxección política a respecto da conformación do
estado e das súas nacionalidades, nomeadamente a galega como é lóxico colixir.
estamos a cumprir o ano “Lugrís Freire”, dedicado ao cento cincuenta
aniversario do seu nacemento, é necesario facer unha reflexión encol dos seus
principios ideolóxicos e da súa proxección política a respecto da conformación do
estado e das súas nacionalidades, nomeadamente a galega como é lóxico colixir.
Pero,
escolmando nalgúns dos seus escritos, na lectura entreliñas e mesmo, ás veces,
na frase ou no pensamento explícito, estaremos a consideralo como precursor das
correntes políticas contemporáneas e un dos mais sinalados devanceiros do
nacionalismo organizado. E tal foi xa naquel tempo considerado que, por
decisión manifesta do propio Castelao tiña o carné número 1 do Partido
Galeguista, que llo cedeu coas palabras de que era o máis merecerte para
posuílo dada a súa traxectoria e polo seu amor á Terra.
escolmando nalgúns dos seus escritos, na lectura entreliñas e mesmo, ás veces,
na frase ou no pensamento explícito, estaremos a consideralo como precursor das
correntes políticas contemporáneas e un dos mais sinalados devanceiros do
nacionalismo organizado. E tal foi xa naquel tempo considerado que, por
decisión manifesta do propio Castelao tiña o carné número 1 do Partido
Galeguista, que llo cedeu coas palabras de que era o máis merecerte para
posuílo dada a súa traxectoria e polo seu amor á Terra.
Pero
vaiamos ao tempo actual. A temática do soberanismo e, mesmo, do
independentismo, é algo que está sobre todas as mesas e tertulias mediáticas,
coma se fose unha cuestión nunca prantexada. Os ilustres comentaristas,
colaboradores ou simples bustos parlantes que pasaban por alí, sentan cátedra e
argumentan, cada quen mirando para o seu caletre, sobre asunto tan antergo e
importante. Galicia, non é preciso dicilo, está sempre ausente. Non existe. Non
é mais que unha entelequia que queda aló, polo noroeste e da que só se sabe de
asasinatos, lumes, accidentes… Pero, de cousas “serias” nada.
vaiamos ao tempo actual. A temática do soberanismo e, mesmo, do
independentismo, é algo que está sobre todas as mesas e tertulias mediáticas,
coma se fose unha cuestión nunca prantexada. Os ilustres comentaristas,
colaboradores ou simples bustos parlantes que pasaban por alí, sentan cátedra e
argumentan, cada quen mirando para o seu caletre, sobre asunto tan antergo e
importante. Galicia, non é preciso dicilo, está sempre ausente. Non existe. Non
é mais que unha entelequia que queda aló, polo noroeste e da que só se sabe de
asasinatos, lumes, accidentes… Pero, de cousas “serias” nada.
E,
nembargante, si estamos aquí. E temos idénticos prontuarios de ideas,
motivacións e dereitos, que todos os que se identifican coma cidadáns de
primeira orde nesas zonas superiores ás que lle atribúen nome propio: Madrid,
Cataluña, costa mediterránea, etc. A agonía do leste e do sur que atangue aos
mesetarios e outros ibéricos como cursilería suprema do seu absurdo e serodio
chauvinismo co que se están a proxectar cara ao exterior.
nembargante, si estamos aquí. E temos idénticos prontuarios de ideas,
motivacións e dereitos, que todos os que se identifican coma cidadáns de
primeira orde nesas zonas superiores ás que lle atribúen nome propio: Madrid,
Cataluña, costa mediterránea, etc. A agonía do leste e do sur que atangue aos
mesetarios e outros ibéricos como cursilería suprema do seu absurdo e serodio
chauvinismo co que se están a proxectar cara ao exterior.
Porque
a Galicia que deslouban, desprezan e tamén aldraxan ten, de seu, idéntica
bagaxe de causas e fundamentos que edifican un esquema nacional equiparable a
calquera outra entidade. De feito, de sempre, aquel termo de Galeuska, que
abranguía as tres nacionalidades chamadas históricas: amais da nosa, Cataluña e
País Vasco, era referente distintivo e así tomabamos parte en todos os foros e
conferencias nas que se discutía a estrutura de futuro do Estado, e por un
exemplo o Pacto de San Sebastián ou os sucesivos gobernos republicanos no
exilio.
a Galicia que deslouban, desprezan e tamén aldraxan ten, de seu, idéntica
bagaxe de causas e fundamentos que edifican un esquema nacional equiparable a
calquera outra entidade. De feito, de sempre, aquel termo de Galeuska, que
abranguía as tres nacionalidades chamadas históricas: amais da nosa, Cataluña e
País Vasco, era referente distintivo e así tomabamos parte en todos os foros e
conferencias nas que se discutía a estrutura de futuro do Estado, e por un
exemplo o Pacto de San Sebastián ou os sucesivos gobernos republicanos no
exilio.
Pero
a barbaridade do “café para todos” desvirtuou este proceso descentralizador e
de cesión soberana no eido político, que debía constituír o principio
integrador da nova configuración estatal. De tres pasouse a dezasete comunidades,
coa intención manifesta de diluír todo rasgo identitario de carácter nacional
nun maremágnum autonómico, que a cabalo de tal erro, conduciu á problemática
situación de hoxe na que é difícil un encaixe eminente
a barbaridade do “café para todos” desvirtuou este proceso descentralizador e
de cesión soberana no eido político, que debía constituír o principio
integrador da nova configuración estatal. De tres pasouse a dezasete comunidades,
coa intención manifesta de diluír todo rasgo identitario de carácter nacional
nun maremágnum autonómico, que a cabalo de tal erro, conduciu á problemática
situación de hoxe na que é difícil un encaixe eminente
de
estes tres países coas súas calidades, atributos e características sociais e
culturais, dentro da actual estrutura territorial.
estes tres países coas súas calidades, atributos e características sociais e
culturais, dentro da actual estrutura territorial.
Ossucesivos erros do poder central, a través da historia, e sen remontármonos a
tempos antergos, así como tamén disfuncións de atención nas propias
comunidades, conducen a esta conxuntura complicada, complexa e de difícil
solución
global, se non se aborda sen prexuízos nin ideas preconcibidas o que á vista
das experiencias anteriores non é probable que suceda.
global, se non se aborda sen prexuízos nin ideas preconcibidas o que á vista
das experiencias anteriores non é probable que suceda.
Mais,
o certo é que, no momento actual, Galicia está esquecida como tal país.
Esquecida por mor, e todo hai que dicilo, en grande medida, e en primeiro lugar
polos propios galegos, nomeadamente polos seus gobernantes. O carimbo de
o certo é que, no momento actual, Galicia está esquecida como tal país.
Esquecida por mor, e todo hai que dicilo, en grande medida, e en primeiro lugar
polos propios galegos, nomeadamente polos seus gobernantes. O carimbo de
autonomía
de primeira, é un símbolo sen valor hoxendía, e o respecto que nos deberían ter
en función deste mesmo valor, anulado pola apatía, o desleixo político e o
entreguismo partidista aos xefes de Madrid e á súa planificación a nivel
estatal. Pero non nos deixemos levar pola simple reivindicación. O problema
radica fundamentalmente, na escasa representatividade política dos grupos
propios. Digamos que o electorado galego vota aos alleos antes que aos seus e
que o parlamento autonómico convértese, así, nun mal refugallo das Cortes de
Madrid e dos seus comités territoriais. Resumindo, nun ente inútil. E isto ten
unha orixe, unha causa, unha razón social, quizais ideolóxica e de formación
xeral que é o principio a ter en conta por calquera opción política autóctona
que tente de acadar, ao menos, unha introdución cualitativa no corpo
de primeira, é un símbolo sen valor hoxendía, e o respecto que nos deberían ter
en función deste mesmo valor, anulado pola apatía, o desleixo político e o
entreguismo partidista aos xefes de Madrid e á súa planificación a nivel
estatal. Pero non nos deixemos levar pola simple reivindicación. O problema
radica fundamentalmente, na escasa representatividade política dos grupos
propios. Digamos que o electorado galego vota aos alleos antes que aos seus e
que o parlamento autonómico convértese, así, nun mal refugallo das Cortes de
Madrid e dos seus comités territoriais. Resumindo, nun ente inútil. E isto ten
unha orixe, unha causa, unha razón social, quizais ideolóxica e de formación
xeral que é o principio a ter en conta por calquera opción política autóctona
que tente de acadar, ao menos, unha introdución cualitativa no corpo
electivo
do país.
do país.
Emporiso,
á altura deste aniversario de Lugrís Freire, a mellor homenaxe que podemos
ofrecerlle é continuar o seu camiño exemplarizante e facérmonos portadores dos
seus valores e do seu ideario nacionalista que hoxe, máis que nunca,
está en toda a súa vixencia. E, facer da nosa entrega á causa de Galicia, unha
labor cuase misional, de divulgación de credo galeguista, como se fose un
apostolado de prédica permanente, até conseguir os resultados dun pobo consciente
da súa realidade social e política.
Chegar co paso crítico de mudarmos,
de xeito corrente, do discurso reclamativo dunha minoría, ao discurso da
identidade normalizada, como sentimento cotián e incontestable, da meirande
parte da cidadanía que tamén debe tomar conciencia de asumir as
responsabilidades colectivas e individuais que haberá de impor a nova situación
emerxente.
á altura deste aniversario de Lugrís Freire, a mellor homenaxe que podemos
ofrecerlle é continuar o seu camiño exemplarizante e facérmonos portadores dos
seus valores e do seu ideario nacionalista que hoxe, máis que nunca,
está en toda a súa vixencia. E, facer da nosa entrega á causa de Galicia, unha
labor cuase misional, de divulgación de credo galeguista, como se fose un
apostolado de prédica permanente, até conseguir os resultados dun pobo consciente
da súa realidade social e política.
Chegar co paso crítico de mudarmos,
de xeito corrente, do discurso reclamativo dunha minoría, ao discurso da
identidade normalizada, como sentimento cotián e incontestable, da meirande
parte da cidadanía que tamén debe tomar conciencia de asumir as
responsabilidades colectivas e individuais que haberá de impor a nova situación
emerxente.
Lonxe
de recorrer á demanda de dereitos, para exercelos naturalmente dentro das
facultades cívicas fundamentais. E todo como resultado final do longo camiño
emprendido hai moitos anos, naquela asemblea de Lugo da man de Antolín Faraldo,
en adaptación ás difíciles circunstancias desta hora, para inserir
definitivamente ao noso país no concerto dos pobos soberanos, ó abeiro da
vontade popular e da esperanza dunha sociedade máis xusta.
de recorrer á demanda de dereitos, para exercelos naturalmente dentro das
facultades cívicas fundamentais. E todo como resultado final do longo camiño
emprendido hai moitos anos, naquela asemblea de Lugo da man de Antolín Faraldo,
en adaptación ás difíciles circunstancias desta hora, para inserir
definitivamente ao noso país no concerto dos pobos soberanos, ó abeiro da
vontade popular e da esperanza dunha sociedade máis xusta.
