Vanesa Santiago Vázquez
Fontán, cidade durmida
ao pé das ondas de Morazón,
barco que abala nun mar de soños
coa proa firme ao abrir do sol.
Durme nas casas brancas
baixo a guía da Virxe das xentes do mar,
nos chismes e retrancas,
no segredo dun nome oriental.
Durme na fonte maina,
no lavadoiro que viu roupa a secar,
nas leiras de patacas e leitugas
cubertas no presente por unha noite de asfalto
[e plexiglás.
Durme na costa espida de onte,
flanqueada hoxe de edificios un a outro igual,
de antigo barrio mariñeiro, de vila mariñana e
[cidade durmida
que calquera cre que pode bautizar.
Durme no muro e no monte,
quen sabe se soñando con tempos de comparsa
e domingos de pascua de Resurrección.
Durme nas floridas rúas das casas solleiras
e deseño minimal, colorido,
onde fixo turismo o Arco da Vella,
albiscando o horizonte dende Ares ao Pedrido.
Durme no porto ecléctico
(pesca, deporte, bares,
lonxa que estoupa en berros
os dezaseis de xullo).
Durme en peiraos de redes e caixas de sardiña,
nas gaivotas que chían levadas polo vento.
Durme no gato burgués, no montaraz porco teixo.
Durme nas minchas das rochas libertarias
onde algúns din Arnela e outros Lobos.
Durme na costa que chaman falsamente doce,
enganados (e tanto que se enganan)
polos cantís coquetos que veñen caer no azul;
(quería velos na dozura da costa
nas inquietantes noites de Nordés).
Durme mesmo máis lonxe,
naquelas árbores xa picadas
das que en voz baixa e morriñenta
aínda se fala;
esas que daban sombra á señorial escola
dos contornos, abeirada na estrada
(que sería da man negra no soto afincada?).
Durme, si, tamén, na vida da leda Sada,
e no adeus do Fiunchedo.
E marcha máis alá das veloces touliñas,
que aran ronsel de xogos no brillar inmemorial
[da ría.
Marcha a Europa e América, atrás do pan,
e volve, contras abertas tras frío e baleiro inverno,
cada verán.
Durme nos que son de aquí sen selo,
oriúndos “venideros” de poboacións irmás
e tolos de ollos mouchos sen peite e sen pasado.
Durme cun ollo aberto no Castelo,
nas lendas do que fomos, na memoria da xente.
Durme Fontán naqueles que o transitan,
no ar e no mar que o bica,
facéndoo respirar.
No noso propio sangue, húmida terra
fronteiriza coas Figueiras de Sada,
do Fiunchedo ata Pazos,
salgado do océano doméstico que o ven agarimar.
Canto de berce que arrola o soño maino
do durmido lugar.
Coma o toureiro ao touro das chairas de Castela
asasino ergue un gume para darche estocada…
Esperto arrepiada: Fontán do meu desvelo,
queren furarte con saña e a cemento!
Non durmas máis, como Breogán, esperta do
[teu sono
detendo a man cainita que te quere lurpiar.
Recupera o teu ser, afástate do doce,
fai memoria das leas e risos de tabernas
das humildes familias do agro e mariñeiras,
lembra que non tiñan que perder
(agás o bo humor e a certeza de ser).
Fontán, desexo que escoites o clamor!
Alza un brazo e o outro espreguizándote,
derrubando ao teu paso as armas
que ameazan a túa xeografía,
e volve a ser memoria do teu pobo,
veciños e veciñas entre redes, currilladas alegres,
voo de gaivotas e brisa mariñeira,
e casas pintadas, carreiros estreitos, monte dos
[pobres,
praia, costa, muro, fontes, porto, mar…
(…fogar…)
Fontán a piques de espertar…
