Manuel Suárez de Concha
Fúcheste coma o vento silandeiro
despois de noventa primaveras
nun día frío e triste de xaneiro,
e calaron para sempre as túas verbas,
e de loito amenceu o teu rueiro,
a túa aldea enxebre e agarimosa
a túa Galicia, o teu pobo feiticeiro.
E chórate o teu Castro en silenzo
o Castro que ti tanto amaches,
con bágoas de dor e sufrimento,
con bágoas que perdéndose no ar
son coma bicos que vai levando o vento
pra que no teu viaxe derradeiro
che amosen todo o seu sentimento.
E o son de melodiosas notas
dunha gaitiña galega,
que triste tamén te chora,
camiño do campo santo,
mentres te levan prá cova,
pra ese mundo dos mortos,
pra esa escuridade lóbrega.
Pero non te fuches, non,
ti non te fuches pra sempre,
pois nos nosos corazóns
perdurarán as túas verbas,
a túa imaxe, a túa paixón
a túa obra transparente
feita de sonos e amor.
I eu Don Isaac me lembro
de cando era moi novo,
diso xa hai tanto tempo
que case que non me acordo,
pro nin o paso do tempo
borraron aqueles sonos
nin os felices momentos
Nos que escomencei a pintar
con tan soio quince anos,
por iso quero lembrar
as túas primeiras verbas
animándome a debuxar
froliñas de mil coóres
para despois che amosar.
Si, Don Isaac, así foron
os meus primeiros comezos,
pintando tazas, xarróns,
xunto doutros compañeiros
que tampouco esquezo, non,
porque me ensinaron tanto
alí preto, ao seu carón.
Torres, Llerena, Montero,
Ignacio, Marentes e outros,
dos que tamén eu me lembro,
e Dona Mimina vixiante
corrixindo os nosos erros,
pra que todo saíse ben,
que todo fose perfecto.
