(RE) INVENTANDO XELA ARIAS
Con motivo da celebración do Día das Letras Galegas 2021, o Concello de Sada convocou o certame de poesía (RE) Inventando Xela Arias. A partir dun verso da autora homenaxeada, as persoas participantes debían compor un poema. Na categoría de 18 anos ou máis, a gañadora foi Brenda González Fernández. Na de entre 14 e 17, obtivo o premio Lúa Figueroa Lago. O xurado estivo composto por Montse Pena Presas, Carlos Lorenzo Pérez, Miriam Couceiro Castro e Chus Álvarez.
Lúa Figueroa lago
De certo, a vida ía en serio.
Mentíronnos,
non podía ser doutro xeito.
Desprezáronnos,
fixeron sombras nos nosos leitos.
Tentaron amainarnos,
facendo para seu proveito.
Mais cansámonos,
de todos estes seus desfeitos;
e pasamos, morrendo en silencio,
pouco a pouco,
e lento, moi lento…
Pero paseniño, paseniño rexurdimos.
Agora, o noso momento.
Defendermos,
honrarmos, a todos aqueles que sufriron
por nós, por eles, polo noso.
Non cambiamos,
seguimos a ser os mesmos;
non eses pobres mansos,
afeitos a obedecelos,
que tentan fuxir en silencio;
senón lobos, de ollos alumeados,
nos que brila o fouciño
i os nosos berros espertan.
De calarmos non obedeceremos,
i da nosa patria,
i do noso pensamento,
non imos desfacernos;
pero, de seguro, protexelos:
non encadeándoos,
ai luscofusco!
Ai brétemas do ceo!
Saberedes vós como facelo?
A crise das marabillas
Brenda González fernández
De certo, a vida ía en serio
e agora eu abro os ollos ao corpo do vento,
á lámina sobre a que voa o reiseñor do verso de [cristal
alumeado polo carrelo das palabras
que trenzaron coa herba a diadema do idioma.
Eu sei que a vida me naceu aló;
no canto melódico fundido na nota sensíbel
sobre a que medraron as roseiras do tempo
e a luz de mel cubriu o principio das ideas de mar,
coas ondas bañando a area da lembranza.
De certo, a vida ía en serio,
pero eu quixen adormecer sen sabelo,
esvarándome da man as burbullas da tarde
afeitas a buscala música da natureza
no fondo de toda canta soidade carga o día,
no íntimo dos sonos pintados de cor rubí,
na raíz das papoulas, no peito do paporrubio.
Soñeino así.
Soñeino a través da cortina esmeralda,
da ventá infinita da cal voaron as fadas irlandesas
levitando na partícula máis doce que boiaba no [silencio,
na inquedanza que de pronto se reverberou na [choiva.
E a auga lavou os rostros na mañá,
escribindo as partituras do verán nas árbores.
O río enterrouse na pálpebra do mediodía.
O piano soou alén da mancha do ruído
–cos anxos compoñendo cancións de identidades [estelares–
A tela de estrelas cubriu a pantalla da noite,
velando un pardal nado dos nosos pulmóns
con aire abondo para inchar a escuridade.
A cada perla debuxáronlle unha flor
–Tan iluminada coma o reloxo perdido no til da [poesía–.
Entón mirei o ceo e lin as lendas da Vía Láctea,
cavilando noutras formas posíbeis de amantar a [mitoloxía,
de calcular o leite cósmico que non bebeu o fillo [de Hera.
E montei en bicicleta sobre o espiñazo da noite.
E nadei na gargantilla do firmamento,
contando co dedo a piques de converterse en
[vagalume
as vértebras da columna que me mostraran os [bosquimáns.
Logo escribín a letra do ceo
antes de baixala mirada e fitalos xardóns
–O canto verde mollado no nervio do Tempo–
Unha nube converteuse nun tren para os paxariños.
O sono encaracolouse na poesía,
a nena moldeou a lúa na habitación,
coa fantasía que agarrou cada unha das súas horas…
…sen saber aínda que…
de certo, a vida ía en serio.
