O PENALTI

Xoanseca

Hai uns días atopeime con Félix Couce Sánchez, Lucho para os amigos. Había moitos, pero que moitos anos que non nos viamos e iso que de adolescentes eramos case inseparábeis. Fixemos a escola primaria xuntos e tamén o bacharelato. Despois, pouco a pouco, o transcorrer da vida foinos afastando, pero sempre mantivemos certo contacto a través do teléfono e as felicitacións das Festas, e dende logo unha grande estima o un polo outro.

Lucho sempre xogaba de porteiro, non por ser o máis gordo, que non o era; tampouco por non saber darlle ben ao balón, que si sabía, senón porque realmente iso era o que máis lle gustaba. Era o porteiro do equipo de infantís, do equipo do instituto e despois do equipo da vila, un dos grandes históricos de toda a bisbarra.

Todo isto vén a conto porque cando nos volvemos a ver, inevitabelmente, saíu o tema do fútbol e de moitas anécdotas que compartimos de mozos.

A que quero relatar hoxe, co seu permiso, aconteceu hai xa case cincuenta anos e da súa veracidade poden dar fe moitos dos amigos e compañeiros que nese tempo estaban presentes.

Todo comezou cando Manolo, o eterno capitán do equipo de fútbol no que xogaba Lucho, lle preguntou:

—Lucho, vés xogar connosco hoxe pola tarde un partido de fútbol sala?

—Un partido de que?- contestou contrariado o Lucho.

Ben entendera que lle dixera fútbol sala, pero é que aínda non sabía moi ben a clase de fútbol que era ese. Por iso reaccionou dese xeito. El levaba xogando ao fútbol toda a vida e competindo a fútbol «grande» dende os dez anos e non lle cabía na cabeza que agora se estilasen torneos de fútbol en campos de balonmán. É certo que de cativos todos xogabamos dous contra dous, tres contra tres, sen porteiros, pero era por limitación de espazo, de xogadores, ou mesmamente para que todos puidésemos compartir o xogo, aínda sen saber xogar ben. Era o que chamabamos «defensas», e calquera sitio servía: o adro da igrexa parroquial e tamén o cantón pequeno, se os serenos (hoxe policías locais) non nolo impedían. Pero pasar diso a organizar un torneo!

E onde é?- Interesouse por iso da novidade e porque en realidade lle gustaba xogar ata ás chapas.

—En Guísamo. É o trofeo das festas patronais. Xogaremos o de fútbol e tamén o de fútbol sala.

—Serán días distintos, cando menos.

Segundo me confesou isto díxollo porque non había moito tempo, cando xogaba en xuvenís cometera o erro de xogar dous partidos no mesmo día. Pola mañá a semifinal do campionato de fútbol intercentros na Coruña, co equipo do instituto de ensino medio no que cursaba o bacharelato e pola tarde o correspondente de liga co equipo da vila. O domingo non saíu de troula connosco. Nunca lle doeran tanto as pernas como nesa ocasión. E iso que sempre xogaba de porteiro.

Chegado o día, alá fomos a Guísamo cos amigos da peña. O sábado pola tarde xogamos o partido de fútbol. Era unha tarde calorosa de verán. O campo era de terra e levantábase moito po. Gañamos. Non sei se por merecementos ou porque os do equipo contrario, que eran os que celebraban as festas, pagaron no terreo de xogo os seus excesos cos callos, a carne asada e o viño.

Lucho, como sempre, na sú liña; suplía con acerto os erros que outros cometiamos. Pero por iso lle gustaba ser porteiro. Quería converterse no heroe do equipo, o último garante na batalla, porque así se tomaba os partidos, como unha batalla que había que gañar. E el sempre tería a oportunidade de decidila, no último momento. Normalmente ao seu favor. O día que iso non acontecía desaparecía das conversas, permanecía nun estado de ensimesmamento que o illaba por completo. Nós non lle diciamos nada, coñeciámolo ben e calquera intento de minguar o que el entendía como un fracaso persoal non acadaba resposta. Por iso non insistiamos e respectabamos o seu silencio.

O domingo era o día da final de fútbol sala. Chegamos co tempo xusto. Eu xa me decataba de que o Lucho non estaba contento. Protexeuse todo canto puido. Cando vimos o terreo de xogo, maldicía non ter cobadeiras. Era unha pista ao ar libre, de cemento, liso, pero cemento ao fin e ao cabo. Non paraba de dicir insistentemente:

—Como demos me deixei convencer. Vou magoar todo o corpo!

Antes de empezar desculpouse unha e outra vez con todos nós polos goles que lle ían meter.

—Eu aquí non me tiro nin de coña!

—Tranquilo Lucho, non pasa nada. Fai o que poidas- Manolo mostrábase comprensivo e tamén compasivo. Seguramente el tamén estaba pensando en que o seu xogo defensivo se ía ver limitado. A ver quen era o guapo que ía ao chan para evitar un caneo! A min, que estaba no banco de suplentes, pouco me importaba a verdade. 
—Manolo, pásame o balón, quero tocalo unha vez antes de comezar. Ostras, que duro é. E case non bota. É moi pequeno. Vaia merda de partido que vou facer! 
Todos nos decatamos de que se estaba a desculpar de novo e de todo ía na súa contra. Intentabamos tranquilizalo comentándolle que tiña razón, que o balón era pequeno, que non botaba, que non se podía pasar ben, que… Polo menos o feito de ter gañada a final de fútbol o día anterior era un gran consolo. Pero ao Lucho non lle gustaba perder nin ás chapas. 
Comezou o partido e na primeira xogada marcamos un gol. Empezabamos ben. En todo o primeiro tempo o Lucho tocoulle á pelota catro ou cinco veces, e case sempre para sacar de portería, un doado pase coa man a un compañeiro. Vese que os contrincantes tampouco atinaban ben cos seus disparos, xa que practicamente todos ían por fóra. O mesmo nos pasaba a nós.

O segundo tempo xa foi distinto. Tivo que atallar varios balóns, aínda que sen demasiado esforzo. O peor era ter que ir ao chan, notábaselle que cada vez que se erguía xuraba polo baixo. Seguramente botaba de menos unhas boas cobadeiras. Xogaba tamén sen luvas, xa que ao ser o balón tan pequeno non controlaba ben os pases, outra das súas moitas habilidades.

Fomos aguantando máis ou menos o resultado. Todo parecía solucionado ata que no último minuto do partido pitaron unha pena máxima na nosa contra. Eu, que fun quen cometeu a falta, aínda non comprendo ben hoxe o que fixen, pero…

Logo de moitas protestas, o árbitro colocou o balón á distancia regulamentaria e inmediatamente o Lucho saíu da portería para protestar:

—Pero onde é o punto de penalti? Non pode ser tan preto!

O Xián, o árbitro que xa nos pitara a final do día anterior, mirouno con estrañeza:

—Veña, non te fagas o listo. Parece mentira que protestes ata por isto.

Xúrovos polo máis sagrado que nunca vin ao Lucho tan acolloado. De seguro que estaba a pensar que non tiña nada que facer. Non podería converterse no heroe, no salvador do equipo, como moitas outras veces. Pensaba que a única posibilidade era que o tiraran fóra. O peor de todo é que incluso podería levar un caldeirazo en toda a cara. E, carallo, co duro que era o balón!

Por fin, despois de tanta cerimonia, foi quen de se situar na liña de portería e aguantar o tipo. Intentou disimular o medo como puido. Flexionou levemente as pernas e abriu os brazos nun intento desesperado de cubrir o meirande espazo de portería. Que sexa o que Deus queira!, pensou.

O Xián asubiou co seu chifro. O seu corazón aumentou considerabelmente o seu latexar ao ver a aquela mula achegarse ao balón. O dianteiro estaba cada vez máis preto do balón e cando se decatou de que lle ía meter un punteirazo, instintivamente decidiu botarse cara a un lado e dar media volta para protexer dun posíbel balonazo as partes máis nobres e fráxiles do seu corpo.

E bateulle, carallo! O Lucho tomara a decisión máis acertada, xa que se non fora pola media volta, daríalle de cheo na entreperna.

O Lucho acababa de parar o seu primeiro penalti a fútbol sala, converténdose unha vez máis no noso salvador. O que menos nos importou a nós foi que o parara co cu.

Malia o éxito da experiencia tardamos certo tempo en volver a xogar a fútbol sala, e o Lucho un pouco máis en deixar de ser obxecto das nosas coñas.

Félix Couce Sánchez, Lucho para os seus amigos, seguiu xogando a fútbol e a fútbol sala durante moitos anos máis. Parou máis penaltis e con máis transcendencia, pero o que parou co cu, por medo, é do que máis nos lembramos todos cincuenta anos despois.

 

Partillar

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *