A CONFESIÓN

Quijote

Esta historia contábaa o meu avó. É moi sinxela e non ten nada especial, pero gústame recordala aínda que soamente sexa porque, cerrando os ollos, paréceme estar na cociña da casa vella vendo o sorriso na faciana do meu avó. Nas temperás anoitecidas do inverno, sentaba ao carón da lareira, naquela súa banqueta de pau de carballo ennegrecida, e contábanos cousas fabuladas da vida cotiá. Daqueloutra vida cotiá que nada ten que ver coa nosa. Daquela vida na que o tempo se podía amañar, non coma agora que vai tan á présa que nin o ves pasar. O meu avó, que tiña un alongado sentido do humor, era un home bo e feliz, polo que os seus contos endexamais eran tristes. Gozaba tanto contándoos que falaba sen acougo ata que a miña avoa o facía calar á forza ó rematar de preparar a cea: “¡Cala xa! ¡Cona! ¡Pasa cos nenos para a mesa que xa está posta a cea!” 

Meu avó tiña unha historia distinta para cada día, pero de cando en cando repetía esta que vou contar. Amolábanos ter que escoitala de novo, pero resignabámonos sabedores de canto o divertía. Cada vez que a contaba adiviñábaselle un amplo sorriso baixo o poboado e branco bigote da súa barba. Máis ou menos sempre empezaba dicindo: 

“Aquela mañá, Don Xerónimo, o cura párroco de Sada, andaba a camiñar preto da capela de San Roque cando ían ser horas de rezar o “Angelus” e, como estaba chovendo a todo chover, meteuse nela para mellor cumprir coa obriga de tal devoción mariana. Axeonllado diante da imaxe da Inmaculada, pregaba cos ollos pechados e o recollemento interior, propio daquelas oracións, cando unha man pesada e ruda, caéndolle enriba do ombreiro, espertouno do seu ensimesmamento.” 

–Asustoume…! Que lle ocorre? –Dixo Don Xerónimo, mirando con receo a aquel home que non tiña moita pinta de estar alí para rezar. Era grande e ben formado e, polas roupas que levaba (dende logo pouco limpas), semellaba ser labrador e vir ó dereito da mesma leira. 

–Non me ocorre nada! Quero Confesión! – Contestou algo alporizado o home. 

–Coma se quere Misa…! Eu non confeso nin aquí, nin a estas horas. 

–E logo…? Non é cura? Ou que carallo de igrexa é esta que non ten cregos que confesen? 

–A modiño, home, a modiño! Que te van escoitar… 

–Pois xa sería hora…!, que levo aquí toda a mañá buscando que me escoiten e non atopo a ninguén. 

De tal xeito que, despois de apazugar a aquel home, a Don Xerónimo non lle quedou máis remedio que meterse no confesionario de Don Xosé para escoitalo en confesión. Púxose polo pescozo a estola que alí había. Abriu pola páxina dos dez mandamentos o misal, que tamén alí atopou, e rezou un avemaría. Logo de que se sentiu disposto para exercer o sacramento, correu a cortina de veludo morado daquel pequeno habitáculo e, alí diante mesmo, axeonllado, apareceulle o home que lle espetou de súpeto: 

–”Ave María Purísima”! 

–Sen pecado concibida! 

–Xa..! E agora, Señor Cura, que e o que se fai? 

–Ti dirás, meu fillo? Supoño que desexarás confesar as túas faltas. 

–É que… aprendéronme o que se di ao chegar, pero… 

–A ver, fillo,… –Interrompeu o confesor– ti, canto tempo hai que no te confesas? 

–Eu..? Eu endexamais me confesei. Os nenos pobres, no meu tempo, nin iamos á escola, nin iamos á igrexa. Meu pai sempre dicía que esas cousas eran para os ricos. Así que nunca lle puxen interese. 

–Entón…? Descubriches agora a luz de Deus? 

–Non. Que eu saiba… 

–Pois, que andas buscando, meu fillo? Queres que eu che axude a encontrar o camiño? 

–Non sei. Vostede dirá, señor cura. 

–Moi ben… fillo, moi ben! –Exclamou cun sorriso bondadoso e, facendo unha pequena pausa, acomodou o queixo da faciana na palma da man dereita, e mirando cara arriba cos ollos entornados, proseguiu vagaroso– Deus creou o ceo, e a terra, e os animais, e todas as cousas; e creou ó home e á muller á súa imaxe e semellanza. –O sacerdote seguiu e seguiu repasando a Historia Sagrada ata ser interrompido. 

–Eh! Amodo…! Pare un pouco, señor cura! Xa lle dixen que estas cousas de igrexa non me interesan nada.

–Meu fillo, os camiños do Señor son inescrutables, mais el dirixe os nosos pasos cara á senda da verdade.. –Dixo o confesor acomodándose a estola por enriba da súa prominente barriga namentres engordaba a voz poñéndoa ao nivel da sabedoría dos seus longos anos de experiencia sacerdotal. 

–Pois que quere que lle diga… ? Eu as miñas corredoiras coñézoas dabondo e sei moi ben onde me levan. -Respondeu o confesado. 

–Falamos de camiños figurados, alma de Deus!; dos designios do Noso Señor, da súa bondade infinita, do seu perdón. 

–Aí, aí! Aí fala ben vostede. Que lle hai xente moi mala e a min quérenme foder. 

–Non digas esa palabra, fillo, que ó Señor non lle gusta que falemos así. 

–Ao Señor nos lle gustará…, pero a min hanme foder coma non me axude alguén. – Replicou convencido e logo preguntou– E…, a vostede respéctano no cuartelillo, non si?

– Home…, sonche bos cristiáns. 

–Serán bos cristiáns, pero o sarxento bo fillo de puta que é. 

–Ai…, miña Nai Sacratísima! Que non se din bocaladas… home! E inda menos no sacramento da Confesión. 

–E como se lle chama entón a un fillo de puta…? 

–Pero home de Deus…! Dime logo, home, dime: Que che pasou co bo do sarxento? 

–Que anda a buscarme para levarme preso. 

–Algo farías…! 

–O que tiña que facer. Eu sonlle moi xusto, e polas boas, moi bo, mais polas malas… 

–Que pasou entón, para que te busque a Garda Civil. 

–Pero, ten ou non ten vara no cuartelillo? Porque a min dixéronme que vostede era o único que podería axudarme neste enredo. 

–Vara, vara… Algunha haberá … Podo falar co sarxento. Claro que… depende do que haxa que falar. 

–Do “Rato”, que son eu. Chámanme así. Dígalle a ese farfallán con bigote do sarxento que pare quieto e que me deixe en paz. Que teño a razón, e xa lle dixen que, eu, polas malas son moi atravesado. 

–Pero dime, de que se trata? En que tes a razón? 

–Pois verá, señor cura… Eu teño un veciño, labrador coma min, que non é mala persoa, pero tocante aos lindes da terra é outro fillo de puta como o sarxento. 

–Pero alma cándida…! Que estamos na casa de Deus. Non se pode falar así! 

–Vostede perdoe, señor cura, pero eu falo como o sinto e o meu veciño rouboume metros na Finca dos Carrouchos. 

–Pois fala co teu veciño. Ide medir a finca de novo e deixades as cosas arranxadas coma deberades de ter xa feito. Non tedes os vosos lindes reflectidos nas escrituras? 

–Eu que hei ter escritura! Para que se quere…? Na miña aldea, darse a man cuspida entre dous homes é selar un trato. Non fan falta papeis, o trato vai a misa. 

–Vaia, home…! Polo menos algo mandades á misa. 

–Pois como lle dicía, o moi langrán do meu veciño moveu tres metros o marco que separaba as nosas fincas. Entre as dúas percorría unha corredoira pertencente á miña propiedade. E nin curto nin preguizoso, colleu o marco e o moveuno para facela del. Pero non lle para aquí a cousa; meteulle unha cancela que a pecha para que ninguén poida pasar. Que lle parece, señor cura…? 

–Home…, tal como o contas… 

–Pois non minto. Eu na miña vida minto. 

–Ben…! Boa virtude, meu fillo, boa virtude. E dime: Ti falaches co teu veciño? 

–Claro que falei 

–E que lle dixeches? 

–Que as súas bestas podían pastar todo o que quixesen na súa finca, que para iso era del a finca e del as bestas, pero coma unha soa delas comese na miña corredoira, esnaquizábaa. 

–E denunciouche á Garda Civil por ameazas, non si..? 

–Non! Por ameazas non. 

–Entón? 

–Mateille unha egua. 

–Ai Santo Deus! Serasme bruto, home! 

–O que avisa non é traidor, e a egua comeu moras da silveira da miña corredoira. 

–San Roque bendito nos asista! Como che hei de arranxar semellante lea…? Como cha arranxarei, home…? Como cha arranxarei…? 

–Pois falando co sarxento, que non entra nas razóns da miña xustiza. 

–Pero, como ha de entrar, alma de Deus? Como ha de entrar…? –Concluíu o sacerdote con certo xesto de preocupación e logo ordenou– Anda, lisca!, que xa me contaches todo canto precisaba ter sabido. Xa pensarei como amañar a túa desfeita. Vaite con Deus…!, e date por confesado. Non reces nada, que xa pregarei eu polos dous en penitencia. –E deixando voar a súa man dereita cos movementos da cruz concluíu– Ego te absolvo a peccatis tuis!.